به گزارش فرادید به نقل از تلگراف، بر اساس این مطالعه، کودکانی که وقت بیشتری را با پدر خود می‌گذرانند در مقایسه با کودکانی که کمتر در کنار پدر خود هستند، از ضریب هوشی بالاتر و همچنین روابط اجتماعی بهتری برخوردار هستند.
پژوهش انجام شده نشان می‌دهد که دخالت بیشتر پدر در سال‌های ابتدایی زندگی کودک می‌تواند در آینده حتی به فرصت‌های شغلی بیشتر هم منجر شود.
پژوهشگران دانشگاه نیوکاسل، که این تحقیق را پیاده کردند، همچنین دست یافتند که مردها بیش از اینکه به دختران خود اهمیت دهند، به پسران خود اهمیت می‌دهند.
محققان دانشگاه نیوکاسل همچنین هشدار دادند که زندگی مشترک زن و شوهر برای رشد و تعالی کودک کافی نبوده و پدر می‌بایست نقش فعالانه‌تری را در زندگی کودک ایفا کند. این پژوهش بر روی زندگی 11 هزار زن و مرد بریتانیاییِ متولد سال 1958 میلادی تمرکز داشت.
پژوهشگران از مادران پرسیدند که پدر بچه تا چه اندازه در فعالیت‌ها (خواندن، برنامه‌ریزی برای بیرون رفتن و وقت گذراندن در کنار کودک) مشارکت دارند.
پژوهش چاپ شده در ژورنال «تکامل و رفتار انسانی» نشان داد کودکانی که وقت بیشتری را با پدر خود می‌گذرانند، از ضریب هوشی بالاتر و همچنین روابط اجتماعی بهتری برخوردار هستند.
آثار اختلاف بین کودکانی که زمان بیشتری را با پدر خود سپری کرده‌اند و کودکانی که زمان کمتری در کنار پدرشان بودند، تا سن 42 سالگی مشخص بود.
دکتر دنیل نتِل، پژوهشگر اصلی این مطالعه می‌گوید: «مورد جالب پژوهش همین اختلاف بین نحوه تعامل پدر با کودکان بود. کودکانی که مورد توجه پدرشان قرار داشتند در مقایسه با کودکان فاقد این توجه، اختلاف زیادی داشته و سی سال بعد این تفاوت خود را نشان می‌دهد.»
وی در ادامه افزود: «داده‌ها نشان می‌دهند در صورتی که یک شخص بزرگتر دیگر [پدر، علاوه بر مادر] در کارهای روزمره کودک دخالت داشته باشد، آن کودک از لحاظ کسب مهارت و توانایی‌ها در دوران بزرگسالی توانمندتر می‌شود.»
جان دیویس، مدیر موسسه “خانواده‌ها به پدر نیاز دارند” می‌گوید: «امید داریم که دولتمردان به تبعات زوج‌های طلاق گرفته، نیاز فرزند به پدر و مادر و ک پی ببرند.»
منبع: Independent
ترجمه: وبسایت فرادید