عصرایران – کمتر از دو ماه بعد ، سفرهای نوروزی شروع می شوند ؛ در این میان ، بخش عمده ای از این سفرها نیز به سمت مقاصد خارجی خواهد بود و میلیون ها ایرانی ، اواخر اسفند و نیمه نخست فروردین را در کشورهای خارجی از تایلند و مالزی و هند گرفته تا ترکیه و مالدیو و برزیل خواهد گذراند.

باتوجه به شرایط موجود در بازار ارز ، این وضعیت می تواند آبستن دو مشکل در انتهای سال باشد:

1 – با توجه به این که ارز مسافرتی ، تنها به میزان 1000 دلار دراختبار مسافران خارج از کشور قرار می گیرد (که برای یک سفر خارجی نوعاً ناکافی است) قابل پیش بینی است که در اسفند ماه با هجوم میلیونی به بازار ارز مواجه خواهیم بود و این امر می تواند موج جدیدی از التهاب را در بازار ارز به وجود بیاورد.

البته برخی با تنگ نظری بر آنند که باید اساساً سفرهای خارجی را محدود کرد که “متحجرانه و باطل” بودن چنین نظریه ای آنقدر آشکار است که بدان ورود نمی کنیم و فقط به این بسنده می کنیم که بانک مرکزی از هم اکنون باید تدابیری برای پاسخ دهی به این نیاز واقعی مردم در ایام منتهی به عید بیندیشد.

2 – اما مشکل دوم دامنگیر آژانس های گردشگری است که البته با وضعیت پیش آمده ، محدود به ایام نوروز نخواهد بود و فعالان این بخش را بسیار خواهد آزرد.

آژانس های گردشگری که بار اصلی هماهنگی سفرهای مردم ایران را بر دوش دارند ، عمدتاً با طرف های خارجی ، از شرکت های هوایپمایی و فرودگاه های خارجی گرفته تا هتل ها و آژانس ها و تور لیدرها ، در ارتباط کاری اند.
بدیهی است که مناسبات مالی آژانس ها و طرف های خارجی  شان نیز بر پایه ریال نیست و و ارزهای خارجی و مشخصاً دلار در این میان نقش عمده را بازی می کنند.

در چنین بحبوحه ای آژانس هایی که سالانه میلیون ها نفر را بین ایران و مقاصد توریستی خارجی جابجا می کنند و هر روز و هر لحظه با جهان خارج از کشور در ارتباط مالی هستند ، با نوسانات قیمت ارز چه باید بکنند؟ آیا باید هر روز توافقات و قراردادهای خود با طرف های خارجی را بر پایه قیمت های جدید ارز در ایران به هم بریزند و بدین ترتیب وجهه ای نامناسب و غیر متعهد از ایران و ایرانی در جهان به نمایش بگذارند؟! یا کاسه کوزه های نوسان ارز را بر سر هموطنان خود بشکنند و هر لحظه قیمت جدید به آنها اعلام کنند؟ یا بر خلاف حس استقلال ملی ، در داخل ایران قیمت ها را به دلار اعلام کنند؟!

بدیهی است که هیچ کدام از این گزینه ها نمی توانند عقلانی باشند و طبیعتاً فعالان گردشگری نیز تمایلی به چنین وضعیت متزلزلی ندارند. لذا برای حفظ ارتباط ایرانیان با جهان خارج که عمومی ترین آن “سفر” است ، دولت باید زمینه ای برای برخورداری فعالان گردشگری از ارز با نرخ ثابت فراهم کند.
البته این بدان معنا نیست که دولت حتماً باید ارز را با قیمت مرجع و ارزان به آژانس ها بدهد تا آنها مناسبات بین المللی شان را تنظیم کنند بلکه لب مطلب آن است که زمینه ای فراهم شود که آژانس های گردشگری به عنوان یکی از نقاط تماس ایران با جهان خارج که نقشی حیثیتی در این میان دارند ، بتوانند با نرخ “ثابت” و هر چند گران ، نیازهای ارزی خود را بر آورده کنند تا ناگزیر از تغییرات پی در پی در ارتباط با طرف های خارجی نشوند.

وقتی سالانه میلیون ها ایرانی به خارج می روند ، پس یک نیاز بزرگ در این زمینه وجود دارد و دولت باید این نیاز را مدیریت کند که البته این مدیریت به معنای دادن یارانه نیست و هر که سفر می رود خود نیز باید دست به جیب شود اما داشتن ثبات ، حتی با قیمت بالا ، حقی است که نمی توان
آن را نادیده گرفت یا مانند برخی کوته اندیشان مردم را از سفرهای خارجی بازداشت