نژادپرستی سیستماتیک/ فلاشه ها؛ همچنان شهروندان “پست” در رژیم اسرائیل

خبرگزاری مهر- گروه بین الملل: شکاف عمیق در بین مهاجران یهودی در رژیم اسرائیل همچنان یکی از معضلات بزرگ در اراضی اشغالی بشمار می رود و با سپری شدن بیش از نیم قرن از تاسیس این رژیم نه تنها از عمق آن کاسته نشده بلکه بر آن افزوده شده است.

به گزارش خبرگزاری مهر، در طول شش دهه اشغالگری رژیم اسرائیل، اظهارنظرهای فراوانی درباره نژادپرست بودن این رژیم مطرح شده است؛ نژادپرستی یک اصل نهادینه شده در قوانین این رژیم و جزئی از قوانینی است که ریشه در آموزه های صهیونیستی دارد.

نژادپرستی که از آن به واژه مصطلح “آپارتاید”( به معنی جدایی و تفکیک نژادی) اطلاق می شود واژه ای است که پس از جنگ جهانی دوم، جایگاه وسیع تری را در حقوق بین الملل و افکارعمومی جهان بازی کرد. این واژه به معنای اعتقاد یکی از ملل به برتری بر دیگر ملل از نظر نژاد، رنگ پوست یا دین است، این نگرش خود برتربینی سبب می شود تا آنان با تکبر و احساس برتری به دیگران بنگرند.

صهیونیستها اندیشه های نژادپرستی خویش را از یهودیت و نژادپرستی اروپا گرفته اند، به نحوی که بنیانگذاران صهیونیسم تحت تأثیر نژادپرستی آلمانی قرارداشتند. آنان با استفاده از نظرات “فردریک نیچه” درباره برتری نژاد آریایی، آریایی را به یهودی تبدیل نموده و توانستند به صهیونیسم رنگ و لعابی نژادپرستانه بدهند.

اما امروزه نژادپرستی تبدیل به بستری برای نژادپرستی علیه دیگران در رژیم اسرائیل و در نوع بد خود تبعیض علیه یهودیان شرقی و آفریقایی شده است.

مهاجرانی بدون پایگاه اجتماعی

علاوه بر اینکه یهودیان شرقی(سفاردی) در اسرئیل از موقعیت پائین تری برخودار هستند این وضعیت درباره یهودیان اتیوپیایی که از آنها به “فلاش مورا” یا فلاشه ها نام برده می شود بدتر است.

یهودیان اتیوپی تبار که بسیاری از آنها در سالهای دهه 1980 به اسرائیل آمده و گمان می کرده اند که به بهشت می‌روند، اما از آن زمان فقط تحقیر شده اند. جمعیت فلاشه ها به حدود 100 هزار نفر می رسد و 1.5 درصد جمعیت رژیم اسرائیل را تشکیل می دهند. با این حال آنها هیچگونه نفوذ سیاسی ندارند. فشار های اجتماعی، میزان جنایت و قتل های درون خانوادگی را در این شاخه از جمعیت اسرائیل افزایش داده است. حداقل 30 مورد قتل که در آن یکی از آنها به علت فشار زندگی به سبب بیکاری و نداشتن درآمد، زن و فرزندان خود را به قتل رسانیده و خود نیز خودکشی کرده، وجود دارد.

در سال 2009 به دستور وزارت مهاجرت و ادغام اجتماعی، بررسی و گزارشی در مورد شرایط وخیم این یهودیان اتیوپی تبار تهیه شد. این گزارش به قدری منکوب و زننده بود که در تضاد با سیاست میزبانی دولت عبری قرار می‌گرفت. از این رو بخش عمده و حساس آن محرمانه باقی ماند.

رفتاری همچون حیوان

مهاجران اتیوپیایی نه تنها از پایگاه اجتماعی برخوردار نیستند و در قدرت مشارکتی ندارند بلکه دیدگاهی که نسبت به آنها وجود دارد بسیار تحقیر آمیز است.

“سرج دومون” خبرنگار روزنامه فرانسوی زبان “لوتان” چاپ سوئیس در گزارشی در این باره می نویسد: “مرا به عنوان یک وحشی نگاه نکنید” شعاری است که “مولات آرارو”یکی از معترضین جوان اتیوپی تبار در اسرائیل در واکنش به تشدید روزافزون شرایط نابرابر و تبعیض آمیز در این رژیم سر می‌دهد. این یهودیان آفریقایی تبار که خود را متصل به ملکه افسانه‌ای صبا می دانند از وضعیت نژادپرستی موجود در اسرائیل رنج فراوان برده و در اعتراض به وضعیت موجود در مقابل کنیست تجمع کرده اند. تعداد آنها به 5000 نفر می رسد و بسیاری شان از شهر کوچک “کیبـیات” در جنوب اسرائیل به بیت المقدس آمده اند.

یکی از معترضین که مردی چهل ساله و کارگر لبنیاتی است می‌گوید: روزی نیست که مرا با واژه های زننده و توهین آمیز مانند سوسک و کرم به علت رنگ پوستم، خطاب ننمایند.

اعتراضات فلاشه ها هنگامی اوج گرفت که ساکنین سفید پوست شهر کیبـیات مالاخی به صورتی کتبی متعهد شده و تصمیم گرفتند که به سیاه پوستان نه چیزی بفروشند نه اجاره دهند. قراردادی که با اجازه شهرداری انجام پذیرفته بود. در گزارش تلویزیونی که از این ناحیه پخش شد، بارها بسیاری از ساکنین این شهر علنا گفتند که دیگر نمی‌خواهند این “کثافت‌ها” را در محل های سکونت خود ببینند.

فلاشه ها که از سال 1995 به خیابان نیامده بودند، تصمیم گرفتند که اعتراضات خود را از سر بگیرند. آنها از اینکه خونشان فقط برای ارتش مفید باشد خسته شده اند. وزیر مهاجرات و ادغام اجتماعی که به همین منظور به مجلس فراخوانده شده بود، وجود چنین مشکلی را انکار نمود. وی که خود متولد لنـینگراد است گفت که بهتر است فلاشه ها ساکت شوند و در قبال آنچه دولت برای آنها انجام داده، ممنون باشند.

در واکنش به این سخن تحقیرآمیز بود که اعتراضات گسترده تر شد و انتظار می رود در هفته های آینده دامنه آن فراگیرتر شود. به گفته یکی از معترضین که مادری با دو فرزند است که مدرسه ای حاضر به پذیرش آنها نیست، در اسرائیل اگر فریاد نزنی چیزی به دست نمی آورید. این وضعیت دیگر قابل تحمل نیست.

وی می گوید: ما دیگر از اینکه پیش سازمان های خدمات اجتماعی گدایی کنیم و کارهای حقیر را انجام دهیم خسته شده ایم.