ما و همکارانمان در جامعه بزرگ رسانه ای کشور شبانه روز دنبال مخابره دقیق ورسای خبرهای کشور هستیم، از قیمت آب و نان گرفته تا مذاکرات هسته ای، چشم بسته هم غیب نمی گوییم، مثلا وقتی یک نماینده مجلس میان خبرنگاران می آید و حرفی می زند، می گوییم لابد چون نماینده مجلس است، حرفش سند است. ضمن آنکه یاد گرفته ایم قضاوت کار سختی است و نباید به راحتی قضاوت کرد و البته پیش از اینها و بیش از این هم، صدای رسای بسیاری از نمایندگان مجلس بودیم.
امروز هم یکی از نمایندگان مجلس میان خبرنگاران آمد و جمع آوری امضاء برای بیانیه ای جهت اعتراض به برجام را خبری کرد و گفت که آقای رسایی دنبال آن بوده است.(اینجا بخوانید)
بعد از آن وقتی خبر به گوش آقای رسایی رسید، مطلبی در فضای مجازی منتشر کردند و با تلاش برای مشق یک اصل خبرنگاری، بر دانسته های ما افزودند و البته به عنوان شاهد مثال هم توضیحاتی در مورد همکارشان بیان کردند.(اینجا بخوانید)
در مواجهه با این گفت و شنود رسانه ای، آمدیم بگوییم ما قاضی نیستیم،خبرنگاریم و صرفا کارمان را انجام داده ایم همزمان یاد مطلبی افتادیم، نقل به مضمون آنکه یکی از دوستانمان سالها پیش و در روز کنکورش بالای برگه پاسخنامه و آنجا که نوشته بود چیزی ننویسد، نوشت:
“ای به چشم!”