بعثی ها چه جوابی خواهند داشت ؟

هـراز نـو – مهتاب خلیفپور: اواخر تیر ماه بود که خبری مبنی بر پیدا شدن شهدای غواصی که دست بسته در اروند غرق شده بودند به گوش مردم رسید .

چیزی که مردم را تحت تاثیر قرار داد مظلومیت بی حد و اندازه ی این جوانان بود ، احتمالا هر کدامشان اواخر نفسشان زیر آب به یک چیزی فکر میکردند  یکی به آینده ی دختری که در راه داشت ، یکی به چهره ی مادرش وقتی با او شوخی میکرد ، یکی به مهربانی های همسرش و قرار هایی که با هم داشتند ، یکی به فکر رفیقش که با خمپاره شهید شد و دیگری به اینکه بالاخره به آرزویش که شهادت بود اما چيزي كه نميدانند  ، نگاه ِ منتظر مادر هنگام رفتن و زمزمه هاي همسر “مراقب خودت باش ” بود ، حتي بابا كه از همه مغرور تر بود دست روي شانه هايش گذاشته بود و گفته بود فقط براي خدا بجنگ .
حالا مادر گوشه ي پرچم را گرفته و دارد پسرش را صدا ميكند ، زجه ميزند و امام حسين را صدا ميكند ، همسرش ، مراقب تك دخترشان است ، كسي كه سنش هم سن مادر بود زماني كه بابا براي آخرين بار به مادرش گفته بود دوستت دارم . و پدر با همان غرورش پر از بغض و آه بي آنكه قطره اي اشك بريزد دست زير تابوت ميگذارد و بلند ميگويد يا زهرا .
جنگ ناراحت کننده است ، بغض آور است . جوان هایی که خودشان مرد آب و دریا و نجات دهنده بودند ، اسیر آب شدند . این قصه همانقدر که تلخ است میتواند شیرین باشد . این بغض در گلو و این جمعیت چند هزار نفری کمتر دیده شده نشان میدهد که مردم بعد از سه دهه از دفاع مقدس هنوز هم دلشان به حال مظلومیت و معصومیت دلشان به حال خودشان حتی میسوزد . و اینکه در صدای الله اکبر جوانی بیست ساله ناراحتی میشنوی ، همین که کسی گوشه ای نشسته و گریه میکند . همین که میگویند شهدا شرمنده ایم یعنی موجی از احساس در ما نخفته و عرض ارادت تمام سنین را به این شهدا ابراز میکنند .
به یقین آن ها زمانی از ما راضی خواهند بود که ارزش هایی که برایش جان دادند زنده کنیم .
باید قبول کنیم که این غواصان برای بعثی ها  مشکل بودند و سختی ، آن ها مشکلشان را به آب سپردند که فراموششان کنند ، چه بسا که ماندگارشان کردند. چنان مهر ماندگاري بر دستانشان زدند كه پارچه اي كه دستانشان را در بند اسارات گرفته بود حكم صد ها مدال طلا براي ملت دارد .
ولي قطعا چه آن بعثي هايي كه زنده ن و چه آن ها كه مرده اند ، در برابر اشك هاي بي امان مادر و نگاه هايش به در و دهان ِ مردم كه خبري از پسرش به گوش برسد ، در برابر لحظه اي كه همسر ميخواست دست دختر ش را محكم بگيرد و بگويد اين پدرت است ، در برابر پدري كه منتظر بود عصاي دستش از ديار بي رحمي برگردد ، در برابر رفيقي كه صد بار به خودش لعنت فرستاد كه چرا غواص نبود ، در برابر خواهري كه زينب وار برادرش را دوست داشت ، هيچ جوابي نخواهند داشت .