نامه ای برای پدر …

سلامی بر پدر خواجه ولایی…   ( که شیوا نزد او گشته خدایی )

امروز دقیقا یکسال است که… که گذشته از آن صبح ، صبحی ک همه با هم هماهنگ کردند تا آرام خبر به گوشم برسد؛

خبر، خبر از دست دادن یک عشق، یک بزرگ، یک عشق بزرگ، که راه زندگیمان را تغییر داد، بی ظهور ولی با حضور همیشگی اش؛

خبری ک روحمان را شکست و خبرهای پیاپی بعد از آن، که «بچه یتیما بدویید بیاید امامزاده بی بابا شدیم….»

امروز دقیقا یکسال است که هرکدام از شیوایی ها انگار، یک بخشی از وجودشان را از دست دادند و شاید انگار بخشی از امیدشان را… و تمام دعاکننده شان را… بزرگ مردی که با دستان مبارکشان روحمان را نوازش میکردند

یادش بخیر نزدیک هر ایامی میشدیم منتظر دعوت ادبستان میماندیم و دیدار پدر، … چه قدر هیجان زده شدیم درحسینیه وقتی برایتان شعر خواندیم و تشکر شما…  يادش بخیر چه قدر تلاش کردیم از اعماق دلمان بخوانیم تا بر دل مبارکتان نشیند

یادش بخیر قم. مزار شیوا خانم و صدای مبارکتان…. یادش بخیر چه قدر خواستیم در المپیاد قبول شویم و یا رتبه برتر در کنکور فقط بخاطر دریافت لوح با امضای مبارکتان… یادش بخیر….. چه قدر دلم تنگ شده… برای روزی ک شنیدم با شنیدن شعر سروده شده برای ادبستان، اشک مبارکتان سرازیر شد

چه قدر دلم برایتان تنگ شده پدر… برای حرف زدن هایم با شما درحالیکه ظهور نداشتید ولی حضور که داشتید….  و چه قدر حرف میزدیم باهم در این بی ظهوری هایتان… ما که تازه با هم رفیق شده بودیم من که هنوز به قول هایم عمل نکردم من که هنوز نیاز دارم به شما ؛

میدانم راه ارتباطی مان میانبر شده ولی… دلم خیلی هوایتان را کرده؛ منزلتان بی شما پر از غم بود… در و دیوارهم نمیتوانستند تحمل کنند انگار، تحمل دوری… تحمل اینکه شب شود و صدای مناجاتتان را نشنوند تحمل اینکه ذکر لحظه به لحظه تان را نبینند و خنده های شیرین تان را و آرامش صدایتان را…. راستی شیوا جان تان چطور است؟؟ اینجا شیوایی ها هنوز در تلاشند هنوز امید دارند به امیدتان…

پدرجانم؛ این روزها وقتی دلتنگ میشویم به سمت مزار مبارکتان حرکت میکنیم به یادروزهایی که پشت در می ایستادیم اشک ریزان؛

خواجه خوبی ها؛

رفتی و ما را با تمام حسرت هایمان تنها گذاشتی؛

حسرت روزهای بی شما بودن و با شما بودن؛

حسرت تمام روزهایی که در ادبستان راه می رفتیم و می دانستیم شما در دفتر مدرسه تشریف دارین اما لایق دیدار نبودیم…

حسرت تمام روزهایی که برای تک تکمان دعا می کردی و تک تکمان نمی فهمیدیم از کجا انقدر خوبی برایمان می رسد

حسرت تمام توجه هایتان و تمام بی توجهی هایمان. . .

راستی هنوز هم در دلت دعایم میکنی؟؟؟

دانش آموخته ادبستان شیوا ولایی