محرم ماه تحریم ها و تکریم ها!

محرم، ماه آزمون انسان های متدین و یا حتی آزاده ای است که باید در یک میدان عملیاتی، تا هر اندازه که ممکن است فاصله بین ادعاها و عمل ها را بکاهند و معبرهای صعب العبور گذشته و فتح قله های انسانیت را در دستور کار قرار دهند.

محرم، ماه اتخاذ تصمیمات دشوار، ماه انتخاب های تعیین کننده، ماه قضاوت های سخت، ماه بلاجویی ها و سختی پذیری ها، ماه تکلیف محوری ها و ولایت مداری ها، ماه عزت جویی ها و لذت گریزی ها، ماه مرزبندی های مؤمنانه بین کفر و دین، ماه تحریم بی وفاها و بی وفایی ها، ماه تکریم ارزشها و اصولی ها، ماه تحکیم پیمان ها و ایمان ها، ماه تسلیم آدمی در برابر فرامین الهی، ماه تعظیم مؤمنان در برابر اراده خداوند سبحان، ماه تقدیم امانت های الهی به صاحب امانت، ماه تفهیم منویات عاشورا به عاشورائیان، ماه تنظیم عقائد و تطهیر نهضت حسینی از خرافات و زوائد، ماه تعلیم آموزه های آداب ارادت به خاندان نبوت و امامت، ماه تقسیم مرتبت جایگاه شور و شعور عاشورایی، ماه تسهیم عقل و عشق در فرایند وصل و جلب رضایت و قرب الهی و خلاصه اینکه محرم ماه ترویج فرهنگ جهاد و ایثار و شهادت و نیز بیش از کربلایی شدن، ماه حسینی شدن و زینبی شدن ماست.

می توان ماه محرم را ماه تحریم شیطان ها و شیطنت ها و ماه تکریم ارزشها و هنجارهایی دانست که مجموعاً سعادت الهی انسان را تضمین می کنند و در آن انسانهایی که به نحوی دارای احساس ارادت به خاندان اهل بیت(ع) هستند، تعمداً تصمیم می گیرند که به انگیزه حفظ حرمت عاشورا، زندگی خود را مورد مراقبت بیشتر قرار داده و تا هر اندازه که ممکن است خودشان را مطهر و معطر به بوی عاشورا نگه دارند.

کسی تردید ندارد که به استناد حدیث “انّ الحیاه عقیده و الجهاد” زندگی از نگاه امام حسین(ع)، چیزی فراتر از عقیده و جهاد در راه آن نیست و کسانی که زندگی خود را در خواب و خوراک و لذات غریزی خلاصه کرده اند، یقیناً حسینی نیستند، اگر چه می توانند حسینیه ای، هیئتی و یا حتی کربلایی باشند!

کسی تردید ندارد که امام حسین(ع) و یاران با وفایش به استناد ندای “هل من ناصر ینصرنی”، بیش از آنکه تشنه آب باشند، تشنه لبیک یاری کسانی اند که می توانند به اسلام کمک کرده و دشمنانش را نابود کنند.

کسی تردید ندارد که  کربلا فراتر از یک مکان در موضعی از یک جغرافیا و عاشورا نیز فراتر از یک زمان در یک برهه ای از تاریخ است و خاصیت بزرگ آن به استناد “کلّ یوم عاشورا و کلّ ارض کربلا و کلّ شهر محرّم” ، جریان داشتن در همه عصرها، همه نسل ها و در همه جوامع بشری است.

کسی تردید ندارد که امام حسین(ع)، بیش از آنکه از دشمنان قسم خورده و تعریف شده اش آسیب دیده باشد، قربانی و قتیل خیانت منتظران و دعوت کنندگان خویش است که برای جسارت های دشمنان اصلی ایجاد بستر نمودند، طوری که برخی نقل می کنند که کوفه، لشکری را از دعوت کنندگان امام علیه امام تشکیل داد و نیازی به حضور شامی ها نبود!

کسی تردید ندارد که به استناد جمله “هیهات منَّ الذِّلَّه” فرهنگ عاشورا، استکبارستیزی و سازش ناپذیری در برابر ظالمان، غاصبان و فاسدان است و کسانی که بر سر سفره امام حسین(ع) می نشینند، هرگز نباید دل در گرو محبت احتمالی دشمنانی بسپارند که اولین هدفشان، بیرون کردن خدا از دلهای آنهاست!

کسی تردید ندارد که فلسفه پیروزی خون بر شمشیر، صبر و شکیبایی، مقاومت و پایداری، سختی پذیری و خطرپذیری، وفاداری و فداکاری، ایثارگری و راضی شدن به رضایت الهی است و کسی که نمی تواند مصائب در راه خدا را تحمل کرده و تاوان آن را بپردازد و یا بر دشمنی طویل المدت دشمنان خدا صبور باشد، عاشورا را درک نکرده است، چرا که ایمان مومنان بیش از آنکه روی شدت آن متمرکز باشد، متوجه مدت و مداومت آن است!

کسی تردید ندارد که محور نهضت امام حسین(ع)، مبتنی بر فرهنگ غدیر است و همه چیز حول خیمه ولایت، ولایت مداری و لبیک یا حسین(ع) می چرخد و نمی توان کسی را عاشورایی دانست که او با ولایت حتی اندکی زاویه داشته و طرفه العینی عقب افتاده و یا با دو پهلوگویی، مواضع خود و تکلیف دیگران را روشن نکند!

کسی تردید ندارد که عاشورا اگر چه مرز جغرافیایی و تاریخی ندارد، اما مرز اعتقادی و الترامی ماست و ما در عاشورا وجود غلیظ چند عنصر مهم را بطور همزمان ملاحظه می کنیم که مهم ترین آنها نماز، جهاد، امر به معروف، نهی از منکر، تولّی، تبرّی و نیز ولایتمداری و شهادت طلبی است که حذف هر یک از این عناصر از زندگی یک مسلمان، او را از جرگه عاشورائیان بیرون می اندازد و نمی توان عاشورایی بود، اما عاشورایی نبود!

به هر حال به استناد آیه قرآنی “یا ایُّهالَّذینَ آمَنوا آمِنوا” مخاطبان این یادداشت را که یقیناً هیئتی و از فعالان مراسم عزاداری و سوگواری سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) اند، مجدداً دعوت می کنم که دوباره عاشورایی شده و از این محرم، عاشورایی شدن واقعی را تمرین کنند و طی آن ضمن حذف خرافات، اضافات، وهنیات، جعلیات، خزعبلات و اراجیفی که ربطی به اسلام ناب و عاشورای اصیل ندارند، از مصائب عاشورا بکاهند و کاری کنند که مردم و ناظران جهانی، اسلام را غبارروبی شده زیارت کنند!

مطالعه مستقیم تواریخ معتبر و توجه تعبدی به رهنمودها و فتاوی حضرت امام، رهبری معظم، مراجع عظام، فضلای گرام و نیز روشنگری های سلسله جلیله روحانیت می تواند غبار زوائد موهن و مضری همچون:

1-قمه زنی ها اعم از خودزنی و یا دگرزنی

2-حمل علم های صلیبی اعم از سبک یا سنگین

3-نصب و حمل تمثال های غیرمستند اعم از زیبا یا نازیبا

4-استفاده از ابزار و ملودی های موسیقی های غنا

5-نقل داستان های جعلی و باورناپذیر

6-ذکر و استناد به روایت های غلط

7-نقل قول های دروغ و جهت دار

8-استناد به مقاتل کذب و ناشایست

7-تشریح تشبیهات غیرعقلانی از بزرگواران

8-بکارگیری اعداد و اندازه ها و آمارهای غلط

9-باب شدن سبک ها و سنت های غیرمتشرع در عزاداری ها مثل هروله و رژه و سایر تکانه های موزون

10-استفاده از آهنگ ها و ملودی های مربوط به ترانه های مشهور طاغوتی و لس آنجلسی

11-استفاده از واژه های موهن در باره انسان مؤمن مثل سگ و یا استفاده از قلاده و غیره برای عزاداران

12- و دهها گزینه دیگر در حوزه تزئین ها و نوشته ها و برخی مداحی ها و یا حتی روضه های مطالعه نشده

از چهره عاشورا زدوده و آن را از مصیبتی به مراتب مضرتر و خطرناک تر از مصیبت اولیه برهاند!

باید بپذیریم که اگر امام راحل می فرمایند ما هر چه داریم از محرم و صفر داریم، اشاره به قابلیت های تحریف نشده عاشوراست که از درون انقلاب اسلامی ایران و صدها و هزاران چنبش اسلامی و انقلابی متولد شده و فرهنگ مقاومت در برابر جریان کفر و نظام سلطه جهانی شکل می گیرد.

در پایان از هیئت های امناء تکایا و هیئت های عزاداری انتظار می رود با تشکیل جلسات روشنگرانه با هر عنوان از جمله جلسات اتاف فکر، هم اندیشی های مذهبی و یا جلسات آسیب شناسی و ترویج فرهنگ های اصیل اسلامی و غیره، گام تأثیرگذاری را در حوزه خرافه زدایی و غبارروبی از چهره زیبای عاشورا و سیره دل انگیز قهرمانان واقعی اسلام در این واقعه تاریخی بردارند!

صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه-93/8/2