شاطر بانو پرند +عکس

به گزارش خبرنگار مهر، ساعت 11:30 دقیقه صبح پشت خط تلفنم می آید و برای یک گپ و گفت صمیمی اعلام آمادگی می کند. مستقیم به مغازه نانوایی اش می روم، هنوز صبحانه نخورده، یک نان تمام کنجد بربری در میان سفره خودنمایی می کند، پنیر و کمی گوجه و خیار خردکرده مکمل صبحانه او و چند کارگر خسته و گرمادیده است، صبر می کنم تا بعد از صبحانه، پای گفته ها و ناگفته ها و درددل های بانوی کارآفرین پرند بنشینم.

راضیه نصیری، متولد 1352 زنجان، 4 برادر و سه خواهر دارد و آخرین فرزند خانواده است. برادرهای او همه در کارهای صنعتی هستند و او نیز به همین واسطه علاقمند به کارهای صنعتی بخصوص جوشکاری است و مدتها این کار را انجام می داده، در سال 1373 ازدواج کرده و در سال 1379 با دردهای استخوانی شدید مواجه می شود که بعد از دو سال پزشکان بیماری اسکلرودرمی را در وی تشخیص می دهند.

بعد از اعلام مریضی، وی به شدت ناراحت می شود و روحیه خود را می بازد اما سرانجام پرونده پزشکی را به سطل زباله می اندازد و بعد از یک روز تفکر به این نتیجه می رسد که هر بیماری را بزرگ جلوه بدهی، بزرگ می شود؛ به مشکلات فکر کردن هم روبرو شدن با آنها را سخت می کند و در بیمارستان متوجه می شود که باید همانند یک کشتی گیر پشت مریضی و مشکلات را به خاک بزند به همین دلیل او توصیه می کند که آدمها نباید پیش بینی کنند و در ذهن خود مشکل را بسازند و بزرگ کنند. باید راه درست را طی و هدف داشته باشند و ضعفها و مشکلات را پیدا و مهار کند.

حرارت کم لطفی بیشتر از گرمای تنور است

برغم منع پزشکان از رانندگی، استرس، حرارت و گرما، اما او هم رانندگی و هم نانوایی را به عنوان شغل های خود انتخاب کرده و معتقد است حرارت کم لطفی برخی از مسئولان بیشتر از حرارت و گرمای تنور نانوایی است، او اصلا به گرمای تنور فکر نمی کند و در تمامی قسمت های نانوایی از خمیرزدن و چانه گیری تا نان به تنور بستن و درآوردن نان کار کرده، نصیری گرمای محبت مسئولان را نیازمند است تا درمانی برای حرارت تنور باشد، اکنون او بیشتر مدیریت کرده و به رتق و فتق امور پرداخته و بیشتر وقت خود را برای رفع مشکلات در ادارات و سازمان ها می گذراند.

 او جزو نخستین بانوان تاکسیران در ایران است و شش سال به عنوان بانوی تاکسیران فعالیت می کرده اما به دلیل حمایت نشدن از سوی تاکسیرانی تا حدود زیادی از این شغل فاصله گرفته و حالا کارفرمایی نمونه بوده و مجتمع نانوایی بربری و لواش در فاز 3 پرند در کنار پارک فدک را با 8 کارگر مدیریت می کند. کارگاهی که پیش از این با 12 کارگر فعال بوده و به دلایلی که نمونه ای از آن همکاری نکردن برخی با وی بوده به درجه فعلی تنزل یافته است؛ مکانی که روز به روز نیاز مردم و شهروندان بدان بیشتر می شود و برای رفع نیازهای اولیه ضرورت دارد.

وقتی انگیزه و هدف ، دردها و مشکلات را نشانه می‌گیرند

برق توانایی و نیت خدمت به مردم و همشهریانش را در چشمانش می بینم، خودش را بیمار نمی داند و امیدوار به آینده و ثابت قدم حرف هایش را آغاز می کند، حرف هایی پر از درد و مشکل، دردهایی که گاه انگیزه او و هدف هایش را نشانه می گیرند، سرپرست خانوار بوده و با تک فرزند دختر دانشجویش(رشته معماری) و خدمتگزاری به مادر 87 ساله اش زندگی می گذراند، خدمت به مادرش را سعادت و افتخار می داند و می گوید همه توانایی هایش را از مادر دارد، خیلی دوست ندارد از بیماریش بگوید، او معتقد است که بیمار نیست فقط سیستم فیزیکی بدنش به هم ریخته از نظر پزشکان، اما بیماری او یک بیماری صعب العلاج است؛ “اسکلرودرمی” بیماری سیستماتیک؛ مرتبط با پوست، مفاصل، ریه و …

از سال 87 ساکن شهر جدید پرند شد، او شش سال پیش زندگی خود را در پرند و در دوره جوانی با شغل عکاسی و فیلمبرداری آغاز کرد، اما عکاسی و در کنار آن طراحی و گلدوزی، جوشکاری، کار در مدارس به دلیل علاقه به کار فرهنگی و … جوابگوی نیازهای او نبود تا اینکه وارد عرصه رانندگی شده و با وجود تمام سختی ها و دوری راه با گرفتن وام و تهیه تاکسی با تاکسی بی سیم بانوان در تهران همکاری خود را آغاز می کند. چرا که مستاجر بودن، نبود درآمد ثابت، وام ها و اقساط موجود و گذران زندگی او را مجبور می کند که چند کار را با هم انجام دهد.

نصیری با نارضایتی از سهم شارژ خود در کار با تاکسی که ماهانه از او 50 هزار تومان می گرفتند و از آقایان 10 تا 15 هزار تومان که این انصاف نبود به خبرنگار مهر گفت: با گرفتن وام در تاکسی بیسیم بانوان مشغول به کار شدم و از ساعت 4 صبح از پرند حرکت کرده و تا 4 بعد از ظهر مشغول کار بودم اما در این حین به فکر تولید کیک و شیرینی هم افتادم و با مشکلات فراوان به خرید دستگاه اقدام کرده و کار را از خانه آغاز کردم، این درحالی بود که کمتر به خانواده و مادرم سر می زدم و هزینه های درمان و امور زندگی جلو راهم بود و از مسئولان امر هم کمک خواستم و به فکر افتادم تا کاری اساسی برای خود برپا کنم.

جرقه ایجاد نانوایی با کمک شبانه به یک نان آور

وی با بیان اینکه گاهی کار با تاکسی بخصوص در ایام نمایشگاه های مختلف بین المللی تهران تا ساعت یک شب به طول می انجامید با ذکر خاطره ای  از راه برگشت تهران به پرند اظهار داشت: شبی سرد زمستانی به پرند باز می گشتم در حالی که ساعت 2 نصف شب بود و مردی در راه به خاطر خرابی خودروش در راه مانده بود. چون همیشه در رفت و آمد راه دور بودم تجهیزات اولیه را داشتم و آدمی نبودم که از این گونه مسایل بگذرم توقف کردم تا کمکی بکنم (آن زمان آوازه نمونه سازی مسکن مهر مطرح بود) و دیدم که بار او نان بود و تقاضا کرد بار او را تا جایی برسانم.

نصیری با توجه به اوضاع بد نان های حمل شده و کیفیت آنها که در آن سرما داخل گونی هایی یخ زده بودند، ادامه داد: بار نانی که آن زمان بیش از200 تومان بود و به کارگران زحمتکش تا 750 تومان هم فروخته می شد را حمل کردم اما از همان لحظه جرقه ایجاد نانوایی و تحویل نان گرم به کارگران زحمتکش و مردم ساکن در ذهنم زده شد، حمایت و کمک نکردن مسئولان در پروژه کیک و شیرینی پزی با 5 کارگر خانم در فاز 1 و اینکه مرا فردی ناتوان می پنداشتند باعث شد تا تجهیزات آن را فروخته و سرمایه نانوایی کنم این در حالی بود که کارهایم را بررسی می کردم و با دیدن دوره با آمادگی کامل وارد هر پروژه ای می شدم، شکست من در کارهایم به خاطر نگاه مسئولان بود که مرا ضعیف و ناتوان می دیدند.

برای خدمت به مردم وقت و هزینه گذاشته ام؛ انتظار کمک قانونی دارم

این بانوی نمونه و مدیر که حالا او را شاطربانو می نامند، افزود: در این زمان زمین بایری را (نانوایی کنونی) از شرکت عمران پرند بدون هیچ امکانات آب و برق و … اجاره کردم و با 10 میلیون وام و بدهی های گذشته و با همه سختی ها ناامید نشدم و چون نیتم خیر بود خداوند کمک کرد و با هزینه های جدید پروژه را با پخت بالا آغاز کردم در این راه نه تنها کمکی نشد بلکه به جای کمک سهمیه پخت من که روزانه 40 کیسه آرد بود به 20 کیسه آرد برای دو پخت تقلیل دادند و حال بعد از 3 سال زحمت و تلاش و با وجود خدمات زیاد و بازدید بازرسان و مسئولان از خدمات و توانایی من، باید مکان فعلی را بالاجبار ترک کنم.

وی با تشکر از همیاری مسئولان و اینکه برای خدمت به مردم وقت و زمان گذاشته ام تا به این مرحله رسیده ام و هنوز بدهکاری دارم، اضافه کرد: من انتظار کمک های قانونی از سوی مسوولان را دارم، انتظار من که توانمند هستم این است که اگر کمکی به من نمی شود و حمایت نمی شوم لااقل چوب لای چرخ من نگذارند، با این همه خدمت چرا نباید جواز کار داشته باشم و چرا باید با این مشتری زیاد سهمیه من که باید دو برابر می شد کم شود، جایی که رضایت و حمایت مردم وجود دارد و جمعیت شهر روزانه روبه افزایش است، این مشکل را کم کاری اتحادیه نانوایان رباط کریم می دانم، چرا مسوولان بالاتر از توانمندی ها و خدمات من بازدید نمی کنند و بعد امکانات بدهند، حالا با این اوضاع انگیزه ام تحلیل رفته و ناامید هستم.

گرفتن انگیزه برای من ضعف بزرگی است

نصیری با بیان برخی از درخواست های کوچک خود از مسئولان نظیر روشنایی و نصب سطل زباله در نزدیکی نانوایی ادامه داد: شاید حساب بانکی ام بالا نباشد اما توانایی هایم بالاست، امید، فکر خلاق و مدیریت خوب دارم و آینده نگر و به فکر آبروی مردم و ضامن های خود هستم و با وجودی که ضعف ها و دردها و بیماری را تحمل می کنم اما وقتی انگیزه از من گرفته می شود برای من ضعف بزرگی است، همیشه برای کمک به مردم نیت خدمت دارم و مردم هم راضی هستند و من هم به رضایت آنها و کیفیت کارم اهمیت می دهم اما نزدیک یک ماه است که روشنایی بلوار مقابل نانوایی خاموش است و منتظر اقدام مسوولان هستیم که خبری نیست، همچنین به درخواست احداث پل روی نهر برای رفت و آمد مردم بهایی داده نشده است.

شاطر بانوی پرند اشتغال 12 نفر در کارگاه نانوایی خود را یادآور شد و به مهر گفت: اکنون به دلیل سهمیه کم آرد و پخت کم 4 کارگر من بیکار شده اند و 8 فقط  نفر مشغول هستند و مردم برای کمبود نان مشکل دارند و گاهی دعوا می شود، انتظار دارم که سهمیه آرد و ثبت مکان من مشخص شود، چرا باید بعد از سه سال زحمت و خدمت و هزینه ده ها میلیونی و پخت روزانه 4500 نان بربری و لواش که قبلا 9000 تا 10 هزار عدد بوده اکنون نصف شده است از این مکان بلند شده و به زحماتم هیچ بهایی داده نشود، حال که وقت ثمردهی زحمات من شده و بعد از کلی خاک خوردن این مکان آباد شده و بدهی های آن را هنوز دارم انصاف نیست که این گونه رفتار شود.

انصاف نیست زحماتم به هدر رود

نصیری با بیان اینکه روزانه تعداد بسیار بالا نان بربری و لواش در این نانوایی با کیفیت مناسب پخت و تحویل مردم می شود، اضافه کرد: مشکل فعلی من با توجه وزیر راه و شهرسازی حل می شود، من بلاتکلیف بوده و خواستار دیدار با وزیر هستم و دوست دارم با وی دیدار کنم، بیماری ام آتشفشان خاموشی است که با فشارهای عصبی و حمایت نشدن ها و ناراحتی فوران می کند، خیلی از جاها حقم ضایع می شود و گاهی به خاطر ناراحتی ها 20 تا 25 روز بستری می شوم و کارها را تلفنی پیگیری می کنم. انصاف نیست که با بی توجهی ها این زحمات چندساله من به هدر رود.

وی یکی از مشکلات خود را جریمه از سوی بیمه عنوان کرد و با انتقاد از مسئولان در این بخش به مهر گفت: من لیست های خود را بدرستی رد کرده ام اگر ضعف و بی اطلاعی در مجموعه من وجود داشته که منجر به این جریمه شده چرا نباید اطلاعات اینگونه را به من بدهند یا اگر مشکلی بوده همان ماه های اول مرا از قوانین مطلع نساخته و راهنمایی نکردند و تذکر نداده اند تا این جریمه به من تحمیل نشود؛ قوانین خوبی داریم اما در برخی سازمان ها و نهادها قانون سلیقه ای اجرا می شود.سه سال پیش مشکلاتم را با 12 کارگر بیان کردم الان به جای اینکه 24 کارگر داشته باشم 8 کارگر دارم؛ اگر حمایت مسوولان بود امروز حتی کیک و شیرینی پزی من هم با کارگران بیشتری پابرجا و فعال بود.

مردم و مسئولان باید برای حل مشکلات کنار هم باشند نه روبروی هم

این بانوی توانمند با بیان اینکه شهر پرند با مشکلات فراوانی روبرو است، ادامه داد: پرند نیازمند توجه ویژه مسئولان بوده و مردم و مسوولان باید برای حل مشکلات کنار هم باشند نه روبروی هم، مشکلات رفاهی مردم باید برطرف شود و تمام کسانی که به نحوی خدمت می کنند باید از سوی مسئولان حمایت شوند و نگذارند با بی مهری ها خسته و دلسرد شوند و کنار بکشند؛ گاهی دوندگی های بسیار قدرتی برایم نمی گذارد، در حل مشکلات مردم سلیقه ای عمل نشود و اگر مسئولان علی گونه به وظایف خود عمل کنند، خیلی از مشکلات حل می شود.

نصیری با قدردانی و تشکر از مسئولان شهر و افرادی که تاکنون او را یاری کرده اند، افزود: امروز سرنوشت خیلی از افراد و چرخش زندگی آنها با امضای مسوولان دچار تغییرات می شود اما روزی در آن دنیا همین افراد کارهای مسوولان را امضا می کنند، امروز افتخار می کنم با همه مردم و مسئولان شهر دوست هستم و افتخار دارم، ایرانی و مسلمانم، هشت خانوار از سوی من با سربلندی برای خانواده نان می برند؛ مفتخرم که خدا به من لطف کرده و اکنون خود را بیمار نمی دانم.

مشکلات با مطرح شدن حل می شود

وی، رسانه ها را زبان گویای جامعه دانست و با قدردانی از آنها اضافه کرد: اگر درد دلی یا مشکلی را عنوان می کنیم، هدف زیر سوال بردن عملکرد مسئولان نیست، مشکل از طریق رسانه ها مطرح می شود تا حل شود چرا که تا مشکلی مطرح نشود و مسئولان متوجه آن مشکل نشوند راه حلی هم پیدا نمی شود، نگاه ها باید دقیق تر، ظریف تر و ذره بینی تر شود تا مشکلات شهر هم سریع تر و بهتر حل شود و مردمی که به امید آسایش و رفاه آمده اند تا در پرند زنگی کنند، امیدوار شوند، به سهم خود و عضو کوچکی از این جامعه در حد توان کار کرده ام و پیش وجدان خود راحت هستم.

این بانوی کارآفرین با تمام وجود معتقد است که روزی دست خداست، انسان باید تلاش کرده و مسیر خود را طی کند و نتیجه کار را به خدا واگذار کند، زندگی مانند پازل است که اگر ما آنها را بچینیم خراب می شوند، اما با توکل به خدا و کمک او پازل ها و فصل های زندگی چیده می شود، اکنون با وجودی که با سه نسل زندگی کردن سخت و مشکل است با مشکلاتی همانند بیماری و صبوری کردن در برابر آن، سرپرست بودن و مدیریت کارگاه روبرو هستم در عین اینکه مسئول جسم خود هم هستم، اگر خواست خدا نبود هیچ نبودم، خدا را شاکر هستم که صبوری، شجاعت و توانایی داده تا با همه وجود با این مشکلات روبرو شوم، خدایا درد از ما و درمان از تو است هر چه بدی است از خود ماست و هر چه خوبی از خداست، خدایا هیچ گاه مرا شرمنده خود و خودت نکن.

با توجه به رضایت مشتریان از خدمات این بانوی توانا و تنها و خدمات وی به شهروندان و تاکید مسئولان به کارآفرینی و استفاده از توانمندی ها در راستای خدمت رسانی به مردم، خانم نصیری امیدوار است تا همزمان با عید سعید غدیر مورد توجه و لطف مسوولان امر قرار گرفته و با حل مشکلات و خروج از بلاتکلیفی در کار و حرفه خود، عیدی به یادماندنی دریافت کرده و با خیالی راحت و انگیزه مضاعف به مردم شهرش خدمت کند.

————————-

گفتگو از احسان عربی مفرد