شهری که سکوت کرده است

فواره بی خوابی در چشمان رنگ پریده ام فوران کرده و من بی رمق تر از همیشه چشم به امروزی گشوده ام که فردای دیروز است…

راستی ؛ این سرفه های سمج کلافه ام کرده ؛ آنقدر دغدغه های گذشته در خیابان خیالم جا مانده که انگیزه ای برای آینده ندارم ؛ امشب که بیقرار تمام روزها را گم کرده ام و باز هم به جمعه رسیده ام ؛
خسته ام ..

)مانند پدری که تمام تاریخ جنگ را هر روز از سر مرور میکند به امید شنیدن خبری از همرزمش ( پسرش !

و حالا سالها از آن روزها میگذرد و خبری از رد پای پسر نیست…

گوشه ای نشسته ام و آرام زخم هایی را که خورده ام مرور میکنم..
آری ؛ خسته ام.. خیلی بیشتر از خسته شدن..

اینروزها حتی کاغذ هم تاب دلتنگی ها مدام مرا ندارد و زیر سنگینی این کلمات غم زده کم می آورد و کمر خم میکند به احترام اینهمه انتظار..

راستی ؛ همین الان شمعهای روی میز خاموش شده اند ؛ تاریکی شب باز هم گمنامی ات را ابدی می کند و من به این فکر میکنم که چرا سالم از خرمشهر برگشته ام ! برگشته ام و گریه های معصومانه ی مادرت امانم را بریده  و هر بار که از من میپرسد که تو را کجا جاگذاشته ام و الان کجایی ؛جوابی برای آرام کردنش ندارم …

برگشته ام به شهری که شاید مثل خرمشهر سقوط نکرده ولی اینروزها یک جور عجیبی سکوت کرده است و من روی این صندلی چرخ دار برای باز پس گیری این شهر غم زده چه کاری میتوانم انجام دهم..

نمیدانم..

حالا سالها از آن روزها میگذرد و تو نیستی ؛ من زانوی غم بغل کرده ام و به روزهایی فکر میکنم که میدانم هیچوقت نمی آیند..

من با تمام رفتن هایم هنوز هم اینجا جا مانده ام ؛ جا مانده ام در شهری که بوی باروت میدهد..

خنده ام میگیرد از اینکه تمام سالهای جنگ را دیده ام و تو جگر گوشه را آنجا جاگذاشته ام و با این سرفه های خردلی سمج  و این صندلی چرخ دار که از گلایه های من خسته شده به این شهر برگشته ام و حرفهای تنهاییم و گریه های مادرت که حتی آرزوی خواندن فاتحه ای روی سنگ قبرت به دلش مانده را امروز  در این اتاق و در کنج عزلت خودم روی این کاغذها مینویسم و بیرون این خانه ( * دوستانی که از تیرهای نخورده لنگ میزنند ؛ یک جور عجیبی دم از جنگ میزنند) ..

کاری از دستم بر نمی آید..

میدانم که حاضری و اینروزها را مبینینی و من شرمنده ی تو و همه ی شهدا میشوم..

کسی چه میداند ؛ شاید از ابتدا این ماجرا را تلخ نوشته اند که هر مرغ آمینی که بر آسمان مادرت پرواز میکند تلخ کامی روزگارش را از چشم من میبیند ؛ هر خنده ای بر لبان من حرام شده است و هیچ گریه ای در صحن چشمان مادرت قضا نمیشود..

برای شادی روح همه ی شهدا صلوات

مطلب داخل پرانتز که با * مشخص شده است بیتی از شعر روزبه بمانی میباشد که استاد علیرضا اعصار آن را اجرا کرده اند