پرستارانی که دو شیفت کار می کنند اما حقوقی نمی گیرند+عکس

هراز نیوز : صدای پای مادری می آید. آرام و با وقار خود را به بالین فرزندانش می رساند. موهایشان را نوازش می کند و آرزوهای بزرگ درسر می پروراند.

اما از آنجایی که می داند دخترانش تاآخر عمر به پرستاری وی نیاز دارند، فقط به یک آرزو بسنده می کند و آن نیز طول عمرش است.

 گرچه مادر در اثر 30 سال پرستاری شبانه روزی، کمردرد دارد وگاهی قلب و نفسش می گیرد اما عاشقانه دخترانش را دوست  دارد. گرچه می گوید از زمان تولد تاکنون وضعیتشان بدتر شده و امیدی به بهبودشان نیست اما باز هم بدون آنها احساس دلتنگی می کند.

او  به لبخند گاه و بی گاه دخترانش دلگرم است . لبخند هایی که میترا و آزاده هنگامی که مادر لقمه در دهانشان می گذارد، پاهایشان را نوازش و لباسهایشان را عوض می کند، نثارش می کنند و ازاین طریق به او قدرت دوباره می بخشند.

مادر به لحظه ای دلخوش است که آزاده و میترا او را برای نماز صبح بیدار می کنند. به لحظه هایی که قرآن می خواند و دخترانش آرام و بی صدا گوش می سپارند.

بهشت زیر پای مادران است و دراین شکی نیست. گویی روحیه پرستاری با وجودشان عجین شده است اما گاهی دختری رخت پرستاری میپوشد و از مادربیمارش نگه داری می کند.

مادر سالهاست به بیماری ام اس مبتلا شده است. در ابتدا وضعیتش بهتر بود اما گذر زمان و مشکلات زندگی رفته رفته او را ناتوان تر و از نعمت راه رفتن محروم کرد. عمری مادر در لحظه لحظه بیماری، از فرزندانش پرستاری می کند و اکنون دختر برای پرستاری او کمر همت می بندد . هفته ای چند روز را به دیدار مادر می آید و از او پرستاری می کند. به او کمک می کند تا روی ویلچر بنشیند، داروهایش را بخورد و و پاهایش را نرمش دهد.

پرستاران بی ادعا در جای جای شهر زندگی می کنند. برخی از جنس مادر، برخی از جنس دختر و برخی از جنس همسر. زیر پوست این شهر خانواده های بسیاری هستند که با سیلی صورت خود را سرخ نگاه می دارند. یکی از این خانواده ها زن و شوهری هستند که از بد روزگارهردو به ام اس مبتلا شدند. مردخانواده البته از سن کم دچار بیماری بود و خود نمی دانست. سالها گذشت و بیماری چهره ی زشت خود را نمایان کرد. همسرش درابتدا سالم بود اما در اثر فشار روحی و جسمی که پس از ازدواج و مواجهه با بیماری تنها نان آورخانواده بر  او وارد شد، وی نیز به همین بیماری مبتلا شد. اکنون این بانوی پرستار تاجایی که سرپاست و وضعیت جسمی بهتری دارد از شوهر بیمارش پرستاری می کند. اما آیا شرایط به همین منوال پیش خواهد رفت؟

روز پرستار که فرامی رسد بسیاری از بیمارستان ها و درمانگاه ها مملو از گل و پیام تبریک می شوند. برخی تازه به یادشان می افتد زحمتکشانی نیز در بیمارستان ها هستند که در هنگام تعطیلات و استراحت عموم به پرستاری از بیماران می شتابند. هرکسی سعی می کند قدمی بردارد و قدردانی خود را به رخ دیگری بکشد. اما چه کسی به یاد مادران، پدران، همسران و فرزندانی می افتد که در خانه خود از بیمارشان پرستاری می کنند؟ به راستی چه کسی از آنها، قدر دانی می کند؟

ابتلا به بیماری و ناتوانی در هر برهه زمانی و هر سنی انسان را تهدید می کند. سرنوشتی که یا در اثر گام های اشتباه ما یا براساس تقدیر برایمان رقم می خورد. اینجاست که پرستارانی سینه سپر می کنند و زندگی و آسایش خود را نثار عزیزان شان می کنند. این پرستاران بی ادعا، نه از کسی حقوق می گیرند و نه از شکر خدا غافل می شوند اما توجه به آنها و نشستن پای درد و دل شان خالی از لطف نیست. اگرچه این پرستاران بی ادعا اجرشان را از خدا طلب دارند و به لبخند عزیزانشان دل خوش کرده اند اما ما نیز باید درراستای اجر نهادن به زحمتشان، هر از چند گاهی سری به آنها بزنیم و دست بر شانه شان گذاشته خداقوتی بگوییم.