من، خبرنگاری را برگزیدم

در خاطره هرکسی روزهایی وجود دارد به وسعت امید. روزهایی پر از آرزوهای بزرگ برای آینده. برخی معلم، پلیس، خلبان و برخی در پی شغل های کلان اداری و کشوری هستند.

در میان این همه مشاغل پردرآمد و پول ساز، من، خبرنگاری را برگزیدم، من خبرنگاری را با ذره ذره از وجودم انتخاب کردم. چرا که از وقتی خود را شناختم با قلم انس و الفت داشتم و کسی که با قلم دوستی دیرینه دارد با پول و مادیات غریبه است. کسی که با قلم پیوند دوستی می بندد، روزی خود را در کف دستان پر از دعای مردم کشورش می بیند.

مقام و سمت من، نه به اندازه مدیرکل فلان تشکیلات و نه به اندازه رئیس فلان اداره بلکه به اندازه چشمان منتظر مردمی ارزشمند است که به قلم و صداقت من و همکارانم امید بسته اند.

اما در این بین، گاهی برخی از مسئولین، برخی از آن مسئولینی که بزرگی را در مقام و سمت اداری خود می دانند، شان و منزلت این خبرنگاران بی ادعا را زیر پای خود له می کنند. مسئولینی که نه به اندازه مدیرکل و نه به اندازه رئیس یک اداره بلکه به اندازه کارمندی مواجب بگیر انجام وظیفه می کنند. متاسفانه اینان به اشتباه می انگارند که این زحمتکشان بی ادعای عرصه خبر، بارسنگینی هستند بر دوش سایرین.

رییس و مدیر محترم، من در عرصه خبر کوچکتر از آنم که از بی مهری که گاهی برمن و همکارانم روا می دارید، گلایه کنم. اما من با صدای بزرگانی سخن می گویم که سالهاست قلم را واسطه ی رسالت خود کرده اند. من با صدای بی صدای خبرنگارانی سخن می گویم که در شان و منزلت، کمتر از سایر حضارین در جلسه نیستند. خبرنگارانی که بدون هیچ چشم داشتی، دیدار با شما و انعکاس اقداماتتان را بر سایر امور جاری ارجعیت داده و در جلسه حاضر می شوند. اما در پایان با دلی آزرده از بی مهری برخی از مسئولین حاضر در جلسه، فریاد را در گلو حبس و سکوت اختیار می کنند.

با این همه، امید است مسئولین ما با الگو گرفتن از زندگی حضرت علی (ع) ایرانی بسازند مملو از احترام به هم نوع، مملو از محبت و دوستی و تهی از خود بزرگ بینی و غرور.