من يك گلايه‌ى كوچكى هم دارم؛ چند روز است منتظر فرصتى بودم كه اين گلايه را هم عرض بكنم. آن گلايه اين است كه من وقتى توى خيابانهاى كرمانشاه رفتم، ديدم به شكل غير متعارفى عكسهاى بزرگى از چهره‌ى اين حقير در مسير نصب شده – به افراط، به اسراف – حتّى به نظرم در راه پاوه كه ميرفتيم، من ديدم در بعضى جاها توى جاده هم عكس نصب كرده‌اند؛ چرا؟ اين همه عكس! اين كار چند تا اشكال دارد: يكى اينكه اينها هزينه‌بر است، خرج دارد – من اطلاع دارم، ميدانم – و كارى است كاملاً غير لازم، با هزينه‌ى سنگين؛ خب، اين توجيهى ندارد. ثانياً اين نحوه‌ى كار كردن و عكس زدن و تبليغهاى اينجورى، مناسب وضع ما و شأن نظام جمهورى اسلامى و شأن طلبگى ما نيست؛ اينجور كارها مال ديگران است. كار ما بايستى با بساطت و سادگى پيش برود. اينجور كارهاى رنگ و لعاب‌دار، متناسب با وضع ما نيست؛ و البته از لحاظ فنى هم كسى نگاه كند، اينها ضد تبليغ هم هست. حالا اگر كسى هم ميخواهد واقعاً يك محبتى بكند، اينها كارهائى است كه خيلى تأثير ندارد؛ تأثيرات عكس هم دارد. به هر حال من گلايه‌مند شدم، منتها ندانستم كه به كى بايد اين گله را بگويم؛ كداميك از دستگاه‌هاى مختلف در اين زمينه دست‌اندركار بودند و آنها اين فكر را، اين عمل را، اين اقدام را كردند؛ ديدم بهترين جا، همين جاست؛ اين چند روزه، جاى ديگرى فرصت پيش نيامد. به هر حال اينجور كارها خوب نيست. اين را همه‌ى دوستان، مسئولان و همكاران بدانند؛ اين سبك كار كردن و تبليغاتِ اين شكلى، باب انقلاب و نظام اسلامى نيست. ولى خب، حقاً و انصافاً، هم مردم و هم مسئولين، در اين چند روزى كه ما مهمان شما مردم عزيز كرمانشاه بوديم، سنگ تمام گذاشتند و محبت و صفاى خودشان را به حد اعلى نشان دادند.
بيانات در ديدار مسئولين اجرائى استان كرمانشاه ۱۳۹۰/۰۷/۲۸