متن شروع مراسم و برنامه مجری

۹۵-بسم الله الرحمن الرحیم                   ذکرکن ای دوست که باشی تسلیم        

۹۶-بسم الله الرحمن الرحیم                   باغ دل آدمیان رانسیم

۹۷-بسم الله الرحمن الرحیم                   مصرع برجسته نثرقدیم

۹۸-بسم الله الرحمن الرحیم                  غنچه سربسته رازحکیم

۹۹-بسم الله الرحمن الرحیم                   اعظم اسمای علیم حکیم 

۱۰۰-بسم الله الرحمن الرحیم                 هست نمک برسر خوان کریم

۱۰۱-بسم الله الرحمن الرحیم                  آیت الطاف خدای کریم

۱۰۲-بسم الله الرحمن الرحیم                  نص صحیح است وکلام حکیم

۱۰۳-بسم الله الرحمن الرحیم                  طایرفرخنده ی وحی قدیم

۱۰۴-بسم الله الرحمن الرحیم                  کعبه ی جان ودل اهل نعیم

۱۰۵-بسم الله الرحمن الرحیم                 حرف نخست است زنظم حکیم

۱۰۶-بسم الله الرحمن الرحیم                 گوهریک دانه درج قدیم 

۱۰۷-بسم الله الرحمن الرحیم                  نغمه مرغان ریاض قدیم      

۱۰۸-هست زگلزارالهی شمیم                 مخزن الاسرارخدای کریم 

۱۰۹-به نام آن که گنج جسم وجان ساخت             طلسم گنج جان هردو جهان ساخت

۱۱۰-به نام کردگار فرد بی چون                             که ما را،از عدم آورد بیرون         

۱۱۱-به نام آن که جان را،نوردین داد                       خرد رادر خدادانی ،یقین داد

۱۱۲-به نام آن که تن رانور جان داد                         خرد را سوی دانایی عنان داد

۱۱۳-به نام آن که جان را زندگی داد                        طبیعت را به جان پایندگی داد  

۱۱۴-به نام آن که جان از او نشان یافت                   زبان آموخت حرف ونطق جان یافت

۱۱۵-به نام پادشاه عالم عشق                               که نامش هست نقش خاتم عشق    

۱۱۶-بیا ساقی اسباب می ساز کن                          سر  خم  به نام خدا باز کن      

۱۱۷-آرم آغاز  در این نامه  زنو نام خدارا                    آن که آشفته زگیسوی بتان خاطر مارا  

۱۱۸- به نام دوست گشاییم دفتر دل را                     به فر عشق فروزان کنیم محفل را 

۱۱۹-رشته اسرارهرکاری است ،بسم الله الرحمن الرحیم

   بهر ما بهتر ز  هر یاری است، بسم الله الرحمن الرحیم

ابتدای خلقت کون ومکان

خالق سبحان بگفتا نام بسم الله الرحمن الرحیم

پای برآتش نهادش آن خلیل

گفت یارم تو نگهدارم به بسم الله الرحمن الرحیم

چون که خوابانید اسماعیل را از بهر ذبح

گفت یا رب کن قبول از من توبا بسم الله الرحمن الرحیم

چون عصایش اژدهاگردید ترسید آن کلیم

خالقش گفتابگیر این را تو با بسم الله الرحمن الرحیم

چون یموتی خواست عیسی حی کند

ابتدای نسخه اش بنوشت بسم الله الرحمن الرحیم

کورمادرزاد رابینا نمود

داروی این کار بودش هم به بسم الله الرحمن الرحیم

چون که جبرییل امین می خواست پیغام آورد

تافرودآمد زمین،گفتا که بسم الله الرحمن الرحیم

چون بگفت احمد، ن والقلم در پیش رب

پیش ازین گفتا که بسم الله الرحمن الرحیم

موقعی احمد قدم بنهاد، برکوی حرا

گفت یارب کن مدد برمن، تو بسم الله الرحمن الرحیم

مصطفی چون خواست بالاتر رود از جبرییل

کی توانی رفت؟ بدون ذکر بسم الله الرحمن الرحیم

فاطمه چون با علی خواستندتا همسر شوند

یک صدا گفتند یاران ،نام بسم الله الرحمن الرحیم

در شبی حیدر به جای مصطفی چون آرمید

سرنهاد برخاک ،گفتا اوکه بسم الله الرحمن الرحیم

چون حسین ،شمشیر را برمی کشیدش از نیام

در چنین وقتی بگفت از بای  بسم الله الرحمن الرحیم

ظهر عاشورا که شد، تکبیر از دل برکشید

بعد تکبیرش بگفتا نام بسم الله الرحمن الرحیم

چون ابو الفضل ،مشک دردست آمده، شط فرات

خواست پرآبش کند گفتا که بسم الله الرحمن الرحیم

ای آدمی ،درمیان قبر نمی آید کسی بهر کمک

دم به دم با خود بگو جانم تو بسم الله الرحمن الرحیم

۱۲۰- بـــه نــام خــدایـی کـه جـان آفــریـد

                                                          زمـیـن و زمــان و مــکان آفـــریــد

        خــداونــد دانــا ، خــداونــد هــوش

                                                        خـــداونـد روزی ده عـــیــب پـوش 

      خـدایـی کـه داراسـت ،عــلم غـیـوب

                                                    تــوانـای مـطـلـق بــپـوشـد عـیـوب

     خـدایـی کـه در خـلـقـت ایـن جـهان

                                                  نــبـودسـت مــحـتـاج ، بــرایــن و آن

      خـدایـی کـه بـخـشـیـد هـستی بـه ما

                                                    دلــــیــل وجــودش زهـــسـتـیّ مــا

      خــداونـد رحـمـان ، خـدای رحـیـم

                                              کـه هـم قـهروهم عفو او شد عـظیم

   امــیـد هـمـه بـنـدگان ،عــفـو اوسـت

                                            نـشاید کـه نـومـید گـشتـن ز دوست

   ومن هم امیدم ، به بخشایش است

                                             که از لطف یزدان در آسایش است

 …………………………………………………………………………………………………..

۱۲۵-عشق سوزان است بسم الله الرحمن الرحیم

      هرکه خواهان است بسم الله الرحمن الرحیم
دل اگر تاریک اگر خاموش بسم الله النور
گر چراغان است بسم الله الرحمن الرحیم
نامه ای را هُد هُد آورده ست آغازش تویی
از سلیمان است بسم الله الرحمن الرحیم
سوره ی والیل من برخیز و والفجری بخوان
دل شبستان است بسم الله الرحمن الرحیم
قل هو الله احد قل عشق الله الصمد
راز پنهان است بسم الله الرحمن الرحیم
گیسویت را بازکن انا فتحنایی بگو
دل پریشان است بسم الله الرحمن الرحیم
ای لبانت محیی الاموات لبخندی بزن
مردن آسان است بسم الله الرحمن الرحیم
میزبان عشق است و وای از عشق ! غوغا می کند
هر که مهمان است بسم الله الرحمن الرحیم

۱۲۶- نام تو را خواندم و شعری سپید            در غزلستان خیالم دمید

     در پی نام تو غزل مستِ مست             آمد و در خلوت شعرم نشست

  ۱۲۷- نام تو را خواندم و گویی بهار             با دل من داشته صدها قرار

   ۱۲۸-  نام تو آغاز شکوفایی است                حرف تو لبریز ز گویایی است

      پیش قدوم تو اُفق خم شده               سنگ پر از صحبت زمزم شده

     بید اگر خم شده مجنون توست          لاله اگر سوخته دل­خون توست

      سرو اگر قامتی افراشته                   رایت سبز تو نگه داشته

      گل چو به توصیف تو پرداخته          گونه­اش از شوق گل انداخته

     آب ز حرف تو زلال آمده               چشمه از این زمزمه حال آمده

    غنچه به عطر نفست باز شد             فصل شکفتن ز تو آغاز شد

                                   ***

 ۱۲۹-  شعر اگر عاطفه آموخته                 چشم به لعل غزلت دوخته

       آینه و آب زلال تو اند                   در همه جا غرق خیال توأند

       آب گرفته است ز رویت وضو        آب به لطف تو پر از آبرو

    هر چه بهار است ز لبخند توست     هر چه شکفته است ز پیوند توست

     بی تو سخن­ها همه بی­بال بود        سیب سبدهای غزل کال بود

       حنجره­ات تا غزل آغاز کرد           بسته­ترین پنجره را باز کرد

  دل به سخن­های تو عاشق­تر است   روی شهید تو شقایق­تر است

   با تو من و عشق صمیمی شدیم      یک­شبه یاران قدیمی شدیم

     تازه شدم تا به تو دل باختم           هر چه شدم تازه غزل ساختم

     هر چه من و شعر قدم می­زنیم       حرف تو را باز رقم می­زنیم

                                   ***

۱۳۰-  همیشه پاره­ای از حرف­های من با توست  همیشه دست نیازم خدای من با توست 

        من از دریچه­ی شب­های قدر لبریزم           ولی گشودن زنجیر پای من با توست 

  نه من توأم، نه تو من، هم تو در منی، هم من   که ابتدای من و انتهای من با توست   

        مرا ببر به تماشای باغ­های بزرگ        به قصرهای رفیعی که جای من با توست

  همین که از تو بگویم برای من کافی است  همین که پاره­ای از حرف­های من با توست

تحمیدیه ای از خواجه عبدالله انصاری ملقب به پیر هرات::

۱۳۱- ” به نام آن خدایی که نام او راحت روح است و پیغام او مفتاح فتوح است. و سلام او در وقت صباح مؤمنان  را صبوح است  و ذکر او مرهم دل مجروح است.”

تحمیدیه “گل و نوروز” از خواجوی کرمانی:

۱۳۲- “به نام نقش بنـــد صفحه ی خــاک                         عــــذار افــــروز مــــه رویـان افـــــلاک

      عبیـــر آمیــــز انفــــاس بهــــــــاری                          زبــــــور آمـــــوز کبـــــــــک کوهساری

     گـــهر بخشنــده ی ابـــر تتـق بنـتد                          زر افشــاننــده ی صبـــح شـکر خنــد

     خداوندی که در ذاتش علل نیست                          جهان داری که در ملکش خلل نیست

     ۱۳۳- مطلع آیات قرآن کریم                         هست بسم­ا… الرحمن الرحیم                           

     ۱۳۴- به نام آن­که در هجران و غربت              به دل­ها می­دهد درس محبت

    ۱۳۵- به نامی که اوست چشمه هست ونیست  

          جز او    رفیق و مددکار خلقش    کیست؟

   ۱۳۶- به نام   خدای خالق  انس وجن   

           خدای ریگ وماسه وخاک وشن

  ۱۳۷- به قصد قرب  برلب قلم  می آورم تو را       خدای من 

          خدا خود آفریده           در سرم  تو را          خدای من  

  ۱۳۸- به نام       خداوند آیینه ها                فروزنده  عشق در سینه ها 

۱۳۹-  بود   آغاز هر گفتار    و هر کار          به نام مهربان  بخشنده دادار 

    سپاس او را که نیک ومهربان است         یگانه خالق هردوجهان  است

    بود از بخشش  و  از  مهر سرشار          برای بندگانش      بهترین یار

۱۴۰-ستایش    بود    ویژه    کردگار                        که   بر  عالمین  است  پروردگار

    که بخشنده و مهربان است نیز                           بود  صاحب  عرصه ی   رستخیز