خون‌هایی که دیگر رنگ ندارد + تصاویر

 اولین روزهای سال جاری میلادی، حمله به دفتر نشریه شارلی ابدو در پاریس تیتر یک رسانه‌ها شد. وضعیت اضطراری اعلام شد و نیروهای ارتش فرانسه شدیدترین تدابیر امنیتی ممکن را اجرا کردند. 12 نفر از جمله یک پلیس مسلمان کشته شدند. عزای عمومی اعلام شد. همه چیز به نام اسلام‌گرایان و مسلمانان تمام شد و از فردای آن روز سخت‌گیری‌ها و حملات نژادپرستانه به مسلمانان فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی چند برابر شد.

به فاصله کوتاهی، سران کشورهای جهان خود را به پاریس می‌رسانند تا در راهپیمایی وحدت علیه تروریسم شرکت کنند. نتانیاهو هم در این راهپیمایی شرکت می‌کند!

بیش از هفت ماه قبل، جنگنده‌های سعودی و چند خرده‌کشور عربی دیگر با نام ائتلاف، بمباران شهرهای یمن را آغاز می‌کنند. یمنی‌ها که در انقلاب مردمی، [به جز تحرکات عناصر القاعده] اجازه ندادند خونی ریخته شود، حالا هفت ماه است که هر روز، آن‌ هم چند نوبت، بمباران می‌شوند. تعداد کشته‌ها به 6هزار نفر رسیده است. آمار دقیقی هم از مجروحین نیست اما بیش از 12 هزار نفر برآورد می‌شود. هنوز هم آب از آب تکان نخورده است. تمام زیرساخت‌های این کشور نابود شد. یمنی‌ها حالا آب هم برای خوردن ندارند. هیج‌کس هم برای این 6هزار نفر تا کنون عزای عمومی اعلام نکرده است. شمارشگر تلفات حمله به یمن، همچنان شماره می‌اندازد…

نیازی به ذکر مصائب مردم عراق و سوریه نیست! پنج سال است که عوامل انتحاری دیگر به کمربند انفجاری اکتفا نمی‌کنند. مقیاس آنجا کامیون حامل مواد منفجره است. صحبت از چند تُن تی‌ان‌تی و … است. رقم تلفات هم چنین نسبتی دارد؛   200 تا 250 هزار کشته، نیم میلیون مجروح، 10 میلیون آواره…! اعداد عجیبی است. از 80 کشور دنیا در سوریه گردهم آمده‌اند برای «آزادی» مردمی که زندگی‌شان را از هر دین و مذهب و قومی در کنار هم می‌گذراندند. از اروپا هم هستند. اتفاقا بیشترینشان هم از فرانسه آمده‌اند برای جهاد.

بهرحال جنگ است و تلفات هم دارد. چه در عراق باشد، چه در سوریه و یمن و افغانستان. این‌ها هزینه‌های استقرار دموکراسی و آزادی است که باید پرداخت شود و این خون‌ها درخت آزادی را آبیاری می‌کنند!

اما هفته گذشته فیلم دردناک دیگری هم منتشر شد. گفته شد تروریست‌هایی که 2500 فرانسوی هم در بین‌ آن‌هاست، 200 نفر را که کم سن و سال هم به نظر می‌رسند، دست بسته و برهنه روی زمین ردیف کرده‌اند. همه را به رگبار می‌بندند. صحبت از قتل عام 1700 دانشجوی دانشکده نظامی در اسپایکر یا قتل عام مردان موصل و به غنیمت بردن زنان و دخترانشان نیست. 200 نوجوانی که باید در کوچه پس کوچه‌های عراق یا شام بازی می‌کردند و تحصیل، قتل عام می‌شوند. بازهم آب از آب تکان نخورد. نه کسی محکوم می‌کند، نه پیام تسلیتی می‌دهد، نه عزای عمومی اعلام می‌شود و نه کسی وعده «انتقام بی‌رحمانه» به تروریست‌ها می‌دهد. گویی از رگ‌های این کودکان خون جاری نمی‌شود، یا این خون‌ها دیگر رنگی ندارند… ظاهرا اعداد دیگر مفهوم مطلق ندارند. دیگر 200 بزرگتر از 129 یا حتی 12 نیست. یعنی 200 نفر که در یک روز به رگبار بسته شده‌اند کمتر از 12 کشته حادثه شارلی ابدو هستند که سران کشورها برایشان راهپیمایی وحدت در برابر تروریسم برپا نمی‌کنند.

ظاهرا این افراد حتی در زمره «بشر» هم قرار نمی‌گیرند که «حق و حقوقی» داشته باشند و کسی تابلوی «حقوق بشر» برایشان بلند کند و به خونخواهی آنان خواستار ائتلاف و تحریم و نشست اضطراری فلان شورا و فلان سازمان شود.

جمعه شب، بازهم فرانسوی‌ها بی‌خواب شدند. این بار تلفات بیشتر شد. آمار کشته‌ها تا 129 نفر اعلام شده است که احتمال افزایش آن نیز زیاد است. رئیس جمهور فرانسه وعده «انتقام بی‌رحمانه» می‌دهد. آمریکا و انگلیس و ناتو اعلام می‌کنند که تا آخر در کنار فرانسه هستند؛ برای مبارزه با تروریسم. 129 نفر تلفات زیادی است و حادثه تروریستی هم در هر کجا که باشد مذموم و محکوم.آقای دکتر روحانی هم پیام تسلیت و محکومیت این حادثه را به سرعت به همتای فرانسوی خود می‌فرستد. رئیس جمهور کشورمان هم اندکی بعد به یاد حادثه یک روز قبل از آن در بیروت می‌افتد و برای آن هم پیام تسلیتی میفرستد؛ با یک روز تأخیر و بعد از پیام تسلیت به همتای فرانسوی.

ظاهرا بعضی خون‌ها دیگر رنگ سابق را ندارند…بعضی پررنگ‌تر شدند و برخی آنقدر بر زمین‌ ریخته شده‌اند که دیگر رنگی بر آن‌ها نمانده است… اروپایی‌ها و غربی‌ها هنوز هم «گران‌فروشی» می‌کنند:

« آنها می‌گویند «حقوق بشر»، و منافع غرب را اراده می‌کنند؛ می‌گویند «دموکراسی»، و دخالت نظامی در کشورها را به جای آن می‌نشانند؛ می‌گویند «مبارزه با تروریسم»، و مردم بی‌دفاع روستاها و شهرها را آماج بمب‌ها و سلاح‌های خود می‌سازند. در نگاه آنها، بشریت به شهروندان درجه‌ی یک و دو و سه تقسیم می‌شوند. جان انسان در آسیا و آفریقا و آمریکای لاتین ارزان، و در آمریکا و غرب اروپا گران قیمت‌گذاری می‌شود. امنیت آمریکا و اروپا مهم، و امنیت بقیه‌ی بشریت بی‌اهمیت دانسته می‌شود.» بیانات رهبر انقلاب در شانزدهمین اجلاس سران جنبش عدم تعهد ۱۳۹۱/۰۶/۰۹