به گزارش خبرنگار «نیمرخ» برنا، لکنت زبان اختلالی است که در جریان طبیعی کلام بر اثر رویدادهای حرکتی و غیرارادی تکلم از بین می‌رود. حوادث مختلفی در زمینه حرکات تکلم ممکن است سبب اختلال در فصاحت کلام شود.

لکنت زبان شامل یک یا چند مورد زیر است:

– تکرار اصوات

– طولانی کردن

– وارد کردن اصوات اضافی

– مکث در بین کلمات

– جایگزینی مشهود کلمات برای اجتناب از وقفه و وقفه خاموش یا قابل شنیدن

بسیاری از کودکان دچار لکنت زبان، ناراحتی روانشناختی قابل ملاحظه‌ای را تحمل می‌کنند و لکنت زبان زندگی روزمره بسیاری از کودکان مبتلا را مختل می‌کند.

این بیماری در جنس مذکر 3 تا 4 برابر بیشتر از جنس مونث است و در کودکان سنین پیش دبستانی و سنین مدرسه مبتلا، میزان بروز اضطراب اجتماعی، امتناع از رفتن به مدرسه و سایر علایم اضطراب شایعتر است.

لکنت زبان معمولاً بین 18 ماهگی و 9 سالگی بروز می کند و بین 2 تا 5/3 سال و 5 تا 7 سال دو اوج شیوع واضح است.

لکنت زبان بطور ناگهانی شروع نمی‌شود و نوعاً طی یک دوره چند هفته یا چند ماهه با تکرار اصوات، کل کلمات اول عبارات یا کلمات طولانی بروز می‌کند. با پیشرفت اختلال، تکرارها بیشتر و بیشتر می‌شوند و سرانجام فرد در اکثر کلمات یا عبارات مهم دچار لکنت زبان پایدار می شود.

در مراحل تدریجی لکنت زبان چهار مرحله پیاپی شناسایی شده است.

1- طی دوران پیش دبستانی بروز می کند. در ابتدا مشکل دوره ای بوده و به مدت چند ماه یا چند هفته در فواصل طولانی تکلم طبیعی ظاهر می شود. درصد بالایی از از این دوره های لکنت زبان بهبود می یابند. در خلال این مرحله کودک اکثراً هنگامی که ناراحت یا هیجان زده است مطالب زیادی برای گفتن دارد و یا تحت دیگر شرایط فشار ارتباطی دچار لکنت زبان می شود.

2- معمولاً در سال های دبستان روی می دهد. این اختلال مزمن بوده و فواصل تکلم طبیعی اگر هم وجود داشته محدود است. کودکان مبتلا از مشکلات تکلمی خود آگاه بوده و خود را الکن می دانند.

3- معمولاً پس از ین 8 سالگی تا دوران بزرگسالی بروز می کند، اغلب اواخر دوران کودکی و اوایل نوجوانی روی می دهد. در خلال مرحله 3 لکنت زبان بیشتر در موقعیت های اختصاصی دادن درس، صحبت با افراد غریبه، خرید از مغازه و مکالمه تلفنی به طور گذرا ایجاد می شود.

4- نوعاً در اواخر نوجوانی و دوره جوانی.

درمان

در درمان لکنت زبان دو نوع مداخله مجزا به کار رفته است. گفتار درمانی مستقیم معمولاً در پی تعدیل پاسخ لکنت و تغییر آن به گفتار سلیس توسط گام های سیستماتیک و قواعد مکانیک گفتار است که فرد می تواند آن ها را تمرین کند.

نوع دیگر درمان معطوف به کاهش تنش و اضطراب در حین تکلم است. این درمان ها شامل تمرینات تنفسی، فنون آرامسازی و گفتار درمانی است که طی این روش ها به کودک کمک می شود سرعت تکلم را کند کرده و حجم گفتار را تعدیل نماید.

لکنت زبان معمولاً سیری درازمدت داشته و همراه با دوره های بهبود نسبی( به مدت چند هفته تا چند تا ماه) و دوره های تشدید است که دوره های تشدید اغلب وقتی بروز می کند که فرد مبتلا برای برقراری ارتباط تحت فشار قرار دارد. 50 تا 80 درصد همه کودکان دچار لکنت ( بیشتر آن هایی که دچار لکنت زبان خفیف هستند) بطور خودبخود بهبود می یابند.

نکته مهمی که در مورد کودکانی که مبتلا به لکنت زبان هستند تاثیرات منفی آن بر خودانگاره است. خانواده و محیط مدرسه می تواند در این امر بسیار تاثیر گذار باشد.

آنچه خانواده ها باید رعایت کنند ایجاد یک محیط عادی نسبت به لکنت زبان است و نباید این افراد زیاد در محیط های هیجانی قرار بگیرند. وقتی این افراد دچار لکنت می شوند احساس آرامش را با کلام و حرکات به آن ها انتقال دهید و در شنیدن پاسخ عجله نکنید.

محبت و احترام دو مولفه مهم در ارتباط با این افراد به خصوص در دوره کودکی است.