امیر مهدی ایرانفرد
اگر من بنی بشر که مدعی ام بر داشتن دانش و بینش و برتری بر نوع مخلوق حیوان از هر بابت
در انجام کارها قدمی برندارم و انتظار انجامشان داشته باشم به چه خواهم رسید جز بی سرانجامی؟
مگر با نیت محض و نشستن و تماشای آنچه می گذرد به آنچه منظور است می توان رسید؟
وظیفه من این است در راه آنچه خواهان آنم قدمی و یا قدم هایی بردارم …
راه و شاهراه هایی رابپیمایم…
دانشی را که ندارم بدست آرم…
ابزاری را که ندارم فراهم آورم…
نگاهی را که لازم است به کار گیرم…
تا با دانش اکتسابی ابزار را به کار گرفته
و با نگاه به نتیجه حرکت قبل از این – که خود ویا دیگرانِ راه را رفته بدست آورده اند –
از تجربیات حاصله ملاتی به آجر تلاش خویش بیافزایم…
اگر راه پیش رو به صلاح نوع بشر باشد و شرّی در تاروپود اهدافش ریشه نداشته باشد،
بی بُروبرگرد سرانجامی جز خیر و نیکویی در انتها بدست نخواهد آمد.
لکن درین اثنا، به هنگام و بعد از انجام وظایف یدی و آنچه بر دوش است،
از توکل نیز نباید غافل شد و در برابر ناملایمات پیش رو از امید به منشاء خیر و نیکویی.
از آفریدگار بی همتای عالم امکان، از یگانه خداوندگار جهان و جهانیان.
حال به نتیجه رسیدن یا نرسیدن وظیفه من نیست…
تلاش و پیمودن راه چیزیست که من به گردن خویش گرفته ام،
و تمام همّ و غّمِ خود را معطوف درست پیمودن مسیر خواهم نمود.
حکمت پروردگاری که صحبتش رفت تعیین کننده مابقیست…
دیر یا زود نتیجه حاصل خواهد شد.
صلاح و قسمت من در حصول نتیجه باشد،
شاکر لطف و توجه ویژه خداوند خواهم بود که مرا لایق دریافت دانسته،
و اگر نتیجه حاصل نشود،
خدای را سپاس خواهم گفت که مرا قسمتی از مسیر رسیدن به آنچه هدف نوع بشر است قرار داده.
خوب حرکت کنیم
خوب حوصله کنیم
خوب ببینیم
حکمت ها در کارند