در نبرد تن به تن پس از کشتن تعدادی از دشمنان دیگر بار خدمت امام برگشت (امام حسین (ع) و امام سجاد (ع)) و دیگران باره نبردی سنگین و شجاعانه کرد و پس از زخم فراوان عطشناک کرد و پس از زخم فراوان عطشناک و با بدن پاره پاره سر در آغوش امام به شهادت رسید. امام با این غلام به شیوه فرزندش علی اکبر عمل کرد و گونه بر گونه اش نهاد. سن: حدود 45 سال

قاری قرآن، ادیب و شاعر، کاتب حضرت اباعبدالله الحسین(ع) قصه گوی کودکان، رشید، شجاع و رزمنده ، بصیر به حق اهل بیت، مورد علاقه اباعبدالله و امام سجاد (ع)، آشنا به ادبیات عرب، فارسی وترکی و راوی حدیث بود.

در زیارت نامه ها وی اشاره نشده است . اما در منابع معتبر و کتب تاریخ مانند: مناقب ج 4 ص104. لسان العرب ج 11 ص 44، اعیان الشیعه: ج 1، ص 612، ذخیره الدارین: ص 266. ابصار العین:ص144و145. انصار الحسین:ص 73و 74 ویسله الدارین: ص 428. فرسا الهیجاء: ج 2 ص 134و 135 . الحدائق الوردیه: ص 104 ناسخ التواریخ:  ج 2 ص306. تنقیح المقال: ج 1، ص 125 به وی اشاره شده است.

1- وی را غلام امام حسین (ع) غلام جناده بن حارث سلمانی و حتی غلام حرّ بن یزید ریاحی دانسته اند.
2-رجز معروف “امیری حسین و نعم الامیر” را به وی نسبت داده اند که این رجز از آن عمرو بن جناده است.
3- برخی مقاتل واضح را غیر از اسلم دانسته اند؛ ولی اسلم و واضح یکی هستند. نام او را سُلَیم هم نگاشته اند.
4- برخی وی را از قبیله سلمان، تیره ای از قبیله مراد که شاخه ای از مذحج است، دانسته اند. ولی صاحب ابصارالعین وی را از نژاد ترک دانسته است.
5- کاربرد واژه مخبل (بخل ورز و آزمند) در رجز کنایه ای است به عمر سعد که به امید ری و گرگان با امام می جنگید. پی در رجز اسلم به تلویح، عمر سعد را تحقیر می کند.