تصمیم گرفتن درباره اولویت ها کار سختی است ، این که باید به خاطر رحلت امام ناراحت بود یا به خاطر میلاد امیر المومنین(ع) خوشحال؟ گذر از چنین پیچ هایی است که می تواند نزد مردم وجهه ساز باشد یا تخریب کننده! صدا و سیما از این پیچ چگونه گذشت؟
روزهای تقویم برای ماست اما این ما نیستیم که آنها را کنار هم می چینیم و همین است که بعضی وقت ها بعضی روزها بی برنامه به هم می رسند و همه حساب و کتاب ها را به هم می زنند. و گر نه ما خود در جایی می چیدمشان که مزاحم برنامه هایمان نباشند. اما شرط عقل است که وقتی نمی توانی چیزی را درست کنی، حداقل خراب هم نکنی، در همان شرایط بهترین راه را برگزینی!
مهندس عزت الله ضرغامی و همکارانش این بار هم قافیه را باختند و از فرط سیاست زدگی، آرمان ها را فراموش کردند، البته شهردار پایتخت نیز نتوانست از این شکست جان سالم به در ببرد، باقی سازمان ها و ارگان ها را نیز خود قضاوت کنید!
امسال سه مناسبت رحلت امام(ره) ، بزرگداشت 15 خرداد و ولادت امیرالمومنین(ع) به دنبال هم در تقویم قد علم کردند تا کارزار دیگری برای آزمون آقایان فراهم آورند. کارزاری که نتیجه اش از قبل مشخص بود: باخت! چیزی که سال قبل نیز با همزمانی رحلت بنیان گذار انقلاب و میلاد امام محمد باقر(ع) رخ داده بود؛ فراموش شدن آرمان های دینی در سایه آرمان های سیاسی و مگر نه این است که سیاست ما عین دیانت ماست و مگر نه این است که رهبران و صاحبان اصلی این انقلاب معصومین علیهم السلام هستند و این مملکت هر چه دارد از گوشه نگاه آنان است و اگر این ملت دل در گروی «روح الله الموسوی الخمینی» یا «سید علی خامنه ای حسینی» دارند همه از این جهت است که پرچم نهضت آنان را در دست اینان می بینند. و مگر نه این است که بزرگان این انقلاب، همه شاگردان مکتب ائمه بوده اند؟!
امیرالمومنین علی ابن ابی طالب (ع) در سراسر دنیا قلب هایی را دارند که به عشق ایشان می تپد و عشاق ایشان عالم گیرند اما در این دوره و زمانه عناد ورزی ها و پرده دری ها مگر چند کشور هست که نظامش زنده به نفس حق ایشان است و چند حکومت هست که شعارش پیگیری اسلام ناب محمدی باشد؟ مردمان چند کشور این دنیا این حق را دارند که در روز میلاد مولا، در قاب تلویزیونشان از او بشنوند و خاطره روزهای بودنش در زمین را جشن بگیرند، در خیابان های شهرشان شوق ولادت او را ببیند و از سرمستی این شادی ، زهره کوردلان را آب کنند و در سایه این خوشی سختی زندگی و غم از دست دادن رهبرشان را از یاد ببرند. و حقش نیست صبح 13 رجب که از خواب برمی خیزی و سراغ تلویزیون می روی، غم باشد و کلاس تاریخ ، و در خیابان های شهر که قدم می زنی، سیاهی ببینی و ماتم. بزرگی و عظمت 14 و 15 خرداد بر هیچ کس چشم پوشیدنی نیست اما ملتی که بار همه دنیا را بر شانه های خود می کشد، به شادی نیازمندتر است آن هم شادی ولادت همه مذهب و آیینش. در هنگامه شاد خوب تر می توان به تاریخ راه آمده فکر کرد و برای باقی مسیر مهیا شد؛ این انقلاب مرد راه می خواهد.
ای کاش این قدر سر سفره هایمان نان سیاست نمی گذاشتیم تا در این روزها ، اولویت ها را فراموش نکنیم و اماممان را در سرزمین شیعیانش غریب نگذاریم. ای کاش بالا دستی ها این قدر از ما دور نبودند که دیگر نشناسندمان و ای کاش سیاست مدار صاحب تلویزیون ، از منافع شخصی چشم پوشی می کرد و سراغی از مردم می گرفت شاید آن وقت می شد این وجهه بر باد رفته را ترمیم کرد.
منبع:سايت رويداد