روزنامه نیویورک تایمز در مقاله ای به قلم دیوید سانجر برای نخستین بار به صراحت اعلام کرد امریکا درگیر یک جنگ سری سازمان یافته سایبری با ایران است که سا لهاست پروژه بازی های المپیک نامیده می شود.
به گزارش ایران هسته ای، سانجر در این مقاله که روز جمعه 12 خرداد 1391 (اول ژوئن 2012) نوشته شده، تاکید می کند که ویروس هایی مانند استاکس نت و فلیم بخشی از این پروژه بوده است.
متن کامل این مقاله در ادامه می آید.
***
گسترش حملات سایبری امکان تبدیل شدن آن به جنگی موسوم به «نابودی سایبری تضمین شده متقابل» را تقویت می کند. پس از بمباران اتمی هیروشیما توسط آمریکا، سالها طول کشید که این کشور به یک درک ملی مشترک در مورد زمان و نحوه استفاده از چنین سلاح عظیمی برسد. پس از بحران موشکی کوبا در اکتبر 50 سال قبل بود که اجماعی در این خصوص شکل گرفت که این سلاح خطرناک تر از آن است که مجددا به کار گرفته شود، مگر به عنوان یک سلاح بازدارنده و آخرین حربه.
طی دهه گذشته، در یک مقیاس به مراتب کوچکتر، مقامات نظامی و اطلاعاتی آمریکا درگیر یک مباحثه مشابه درباره نحوه استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین پریدیتور بوده اند که به علت هدفگیری دقیق تقریبا هر هفته از آنها استفاده می شود.
اکنون می دانیم باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا طی 3 سال گذشته درگیر فرآیند مشابهی درباره نحوه استفاده آمریکا از یک سلاح ابتکاری دیگر بوده است- سلاحی که قدرت مخرب آن هنوز به خوبی شناخته نشده است. آمریکا در یک برنامه سری موسوم به «بازیهای المپیک» که به سال های آخر دولت جرج بوش باز می گردد، مبادرت به حملات مکرر با پیچیده ترین سلاح های سایبری کرده که تاکنون تولید شده است. این تسلیحات مانند هواپیماهای بدون سرنشین فراسوی مرزهای ملی عمل می کنند.
در مورد «بازیهای المپیک» آنها به رایانه های کنترل کننده سانتریفوژهای هسته ای ایران حمله و آنها را با تسریع چرخش‌شان از کنترل خارج کردند. اینکه چقدر این حمله موثر بوده است، جای بحث دارد. آمریکا و اسرائیل، شریک نزدیکش در این حملات، از این تسلیحات به عنوان بدیلی برای بمباران هوایی استفاده کردند که به طور بالقوه بسیار مرگبارتر اما با تاثیر کمتر است.
دقیقا به این علت که آمریکا از صحبت درباره زرادخانه سایبری جدیدش خودداری می کند، هیچ گاه یک بحث واقعی در آمریکا درباره زمان و نحوه استفاده از تسلیحات سایبری مطرح نبوده است. اوباما بسیاری مسائل را در فضای بسته «اتاق وضعیت» مطرح و به گفته شرکت کنندگان در آن مباحثات، به معاونانش اطمینان داده است که آن حملات به طور کاملا متمرکز صورت می گیرد به طوریکه بیمارستان ها یا نیروگاه های ایران مختل نشود و فقط زیرساختارهای هسته ای این کشور هدف قرار می گیرد.
آیا آمریکا می خواهد استفاده از تسلیحات سایبری را به عنوان یک ابزار مخفی مشروعیت بخشد؟ یا اینکه می خواهیم این سلاح را برای موارد حاد ذخیره نگه داریم؟ آیا به نقطه ای خواهیم رسید که به پیمان هایی برای منع کاربرد آنها نیاز باشد- همانطور که در مورد تسلیحات شیمیایی و بقیه جهان در مورد مینهای زمینی عمل کرد؟ یا این یک قیاس کاملا اشتباه است، در جهانی که هکرهای جوان، خود به تنهایی یا در استخدام ارتش آزادی بخش خلق چین یا تبهکاران روسی، می توانند دست به حمله بزنند. اینها همگی سوالات جالبی است که اوباما از مطرح کردن علنی آنها خودداری می کند.
یکی از مقامات شرکت کننده در مباحثات درباره «بازیهای المپیک» گفت، آنها در قبال مسئله ایران بسیار عملگرایانه عمل کردند و هیچکس نمی خواست حداقل اکنون درگیر مباحثات وسیع تر درباره معیارهایی شود که به زمان استفاده از این نوع تسلیحات و پیام آن برای بقیه جهان مربوط می شود. گفته می شود چینی ها هر روز سیستم های رایانه ای آمریکا اما عمدتا اسرار پنتاگون و شرکتها را هدف قرار می دهند. آمریکا اغلب همین کار را کرده است، ایرانیان هفته گذشته گزارش دادند هدف یک ویروس رایانه ای موسوم به «فلیم» قرار گرفته اند که به نظر می رسد اطلاعات را از رایانه های لپ تاپ خاصی به خصوص رایانه های مقامات و دانشمندان ایرانی برداشت می کند. منشاء آن روشن نیست. اما نوک پیکان جنگ سایبری تهاجم به سیستم های رایانه ای جهت دستکاری ماشین آلات حیاتی کشور است- دقیقا همان کاری که آمریکا با رایانه های مربوط به سانتریفوژهای ایران انجام داد. مقامات آمریکا به شیوه های مختلف حملات سایبری به ایران را موفق توصیف کردند. آمریکا در آن حمله چند صد سانتریفوژ را در نطنز تخریب کرد اما آن مکان نابود نشد.
اما اینکه وارد عصر جدیدی در حملات سایبری می شویم، نکته ای است که دولت آمریکا در تنظیم راهبرد دفاعی این کشور مد نظر دارد. لئون پانتا وزیر دفاع آمریکا که یکی از بازیگران اصلی در حملات به ایران است – سال گذشته هشدار داد: (حادثه) پرل هاربر بعدی که پیش رو داریم، ممکن است یک حمله سایبری باشد که شبکه های انرژی، برق، سیستم های امنیتی و مالی مان را فلج کند. بازدارندگی نیز ممکن است به این مسئله بستگی داشته باشد که آمریکا چه رویکردی درباره نحوه استفاده از تسلیحات سایبری در آینده اتخاذ می کند. آیا این سلاح بیشتر مانند پریدیتورها خواهد بود که رئیس جمهور آمریکا به عنوان یک ابزار موثر به کار گرفته است؟ این حاوی این هشدار روشن خواهد بود که آمریکا مایل و آماده اقدام است.
اما همانطور که اوباما به معاونانش طی مباحثات سری درباره برنامه سری «بازیهای المپیک» هشدار داد، این سلاح نیز حملات تلافی جویانه با تسلیحات سایبری در پی خواهد داشت که در حال تکثیر است. در واقع یک کشور اخیرا اعلام کرد در حال ایجاد یک «لشکر سایبری» زبده جدید به عنوان بخشی از ارتش خود است. این اعلام از سوی تهران صورت گرفت.