گروه حوادث/ مرد جوان که پس از ۹ سال حبس به دلیل ابتلا به بیماری روماتیسم مفصلی از ۴۰ سالگی ویلچرنشین شده است، از مسئولان و پزشک زندان به دلیل قصور در درمانش شکایت کرد.
به گزارش خبرنگار حوادث «ایران»، «علی» سال ۸۶ به اتهام کلاهبرداری در پرونده فروش یک ساختمان مسکونی پشت میله‌های زندان افتاد و قاضی پرونده علاوه بر محکومیت زندان، او را به پرداخت اصل پول نیز محکوم کرد. «علی» که معتقد است خود نیز قربانی یک کلاهبردار شده و تاوان اشتباهش را با این حبس و سختی دوری از خانواده و دختر نوجوانش پس می‌دهد، به خبرنگار حوادث «ایران» گفت: «من خودم قربانی کلاهبرداری شدم اما چون مالباخته‌ها طرف قرارداد من بودند باید خسارت آنها را بدهم. گرچه این حبس سخت است ولی آنچه سختی این محکومیت را برایم دردناک‌تر می‌کند، نشستن روی ویلچر و بیماری است که در زندان به آن مبتلا شدم.همه چیز از یک سال قبل و زمان انتقالم از اوین به زندان تهران بزرگ شروع شد. من دچار بیماری روماتیسم مفصلی شده بودم. پزشک زندان مرا معاینه کرد و به تشخیص خود مقدار کورتون مصرفی‌ام را ۱۰ برابر کرد. بعد از دو ماه، دارو قطع شد و من به خاطر تب، درد و تشنج به بیمارستان امام خمینی(ره) منتقل شدم. دو ماهی آنجا بستری بودم که مشخص شد به دلیل تشنج، نخاعم آسیب دیده و دیگر نمی‌توانم راه بروم و باید روی ویلچر بنشینم. وقتی به زندان برگشتم براساس دستور پزشک بیمارستان هر ماه ۱۰ میلی‌گرم مقدار مصرف کورتون را پایین آوردم اما ۴ فروردین امسال که به خاطر درد شدید بار دیگر مورد معاینه پزشک درمانگاه زندان قرار گرفتم او مرا به خاطر کاهش مقدار مصرف کورتون سرزنش کرد و بازهم میزان مصرف دارو را بالا برد. بعد از این اتفاق به خاطر عوارض ناشی از این تغییر دارویی، دچار تنگی نفس و دیابت شدم و ۱۵ اردیبهشت مجوز اعزام من به بیمارستان صادر شد اما این اتفاق هنوز نیفتاده و از آنجا که به خاطر بی‌تحرکی و دیابت ۵۰ کیلوگرم وزن اضافه کرده و ۱۸۰ کیلوگرم شده ام، شرایط بسیار دشواری دارم.»
علی که برای رسیدگی به وضعیت نابسامان بیماری‌اش در شعبه ۱۰۱ کیفری دادگستری فشافویه علیه پزشک و مسئولان زندان شکایت کرده است، عاجزانه از مسئولان قوه قضائیه و رئیس سازمان زندان‌ها، تقاضای کمک دارد: «من زندگی‌ام را پای یک اشتباه باختم و به زندان افتادم اما این بیماری ادامه زندگی‌ام را هم با مشکلات جدی روبه‌رو کرده است. من بارها حفاظت زندان و بازرسی را هم در جریان گذاشتم اما هنوز به وضعیتم رسیدگی جدی نشده است. براساس شکایتم، دادگاه از زندان گواهی سلامت جسمانی‌ام در زمان ورود به زندان را خواسته اما هنوز نتیجه‌ای نگرفته ام. امیدوارم مسئولی این خبر را ببیند و به وضعیت من رسیدگی کنند.»
درخواست اعزام زندانی اورژانسی نبود
میرزایی، رئیس بازرسی سازمان زندان‌ها نیز در این باره به خبرنگار حوادث «ایران» گفت: «این زندانی به دلیل بیماری تحت درمان قرار داشت. نظر دادن درباره اینکه پزشک زندان عملکرد درست یا نادرستی داشته نیاز به بررسی کارشناسی و تخصصی دارد و نمی‌توان با ادعای یک فرد عملکرد پزشک را زیر سؤال برد. آنچه پرونده نشان می‌دهد اعزام این زندانی به بیمارستان، اورژانسی نبوده و از آنجا که هماهنگی برای انتقال زندانیان زمانبر است به همین خاطر این اعزام به تأخیر افتاده است. این زندانی مدعی شده از پزشک و مسئولان زندان در دادگاه فشافویه شکایت کرده اما هیچ یک از آنها هنوز احضاریه‌ای دریافت نکرده‌اند.»
به گزارش خبرنگار حوادث «ایران»، «علی» سال ۸۶ به اتهام کلاهبرداری در پرونده فروش یک ساختمان مسکونی پشت میله‌های زندان افتاد و قاضی پرونده علاوه بر محکومیت زندان، او را به پرداخت اصل پول نیز محکوم کرد. «علی» که معتقد است خود نیز قربانی یک کلاهبردار شده و تاوان اشتباهش را با این حبس و سختی دوری از خانواده و دختر نوجوانش پس می‌دهد، به خبرنگار حوادث «ایران» گفت: «من خودم قربانی کلاهبرداری شدم اما چون مالباخته‌ها طرف قرارداد من بودند باید خسارت آنها را بدهم. گرچه این حبس سخت است ولی آنچه سختی این محکومیت را برایم دردناک‌تر می‌کند، نشستن روی ویلچر و بیماری است که در زندان به آن مبتلا شدم.همه چیز از یک سال قبل و زمان انتقالم از اوین به زندان تهران بزرگ شروع شد. من دچار بیماری روماتیسم مفصلی شده بودم. پزشک زندان مرا معاینه کرد و به تشخیص خود مقدار کورتون مصرفی‌ام را ۱۰ برابر کرد. بعد از دو ماه، دارو قطع شد و من به خاطر تب، درد و تشنج به بیمارستان امام خمینی(ره) منتقل شدم. دو ماهی آنجا بستری بودم که مشخص شد به دلیل تشنج، نخاعم آسیب دیده و دیگر نمی‌توانم راه بروم و باید روی ویلچر بنشینم. وقتی به زندان برگشتم براساس دستور پزشک بیمارستان هر ماه ۱۰ میلی‌گرم مقدار مصرف کورتون را پایین آوردم اما ۴ فروردین امسال که به خاطر درد شدید بار دیگر مورد معاینه پزشک درمانگاه زندان قرار گرفتم او مرا به خاطر کاهش مقدار مصرف کورتون سرزنش کرد و بازهم میزان مصرف دارو را بالا برد. بعد از این اتفاق به خاطر عوارض ناشی از این تغییر دارویی، دچار تنگی نفس و دیابت شدم و ۱۵ اردیبهشت مجوز اعزام من به بیمارستان صادر شد اما این اتفاق هنوز نیفتاده و از آنجا که به خاطر بی‌تحرکی و دیابت ۵۰ کیلوگرم وزن اضافه کرده و ۱۸۰ کیلوگرم شده ام، شرایط بسیار دشواری دارم.»
علی که برای رسیدگی به وضعیت نابسامان بیماری‌اش در شعبه ۱۰۱ کیفری دادگستری فشافویه علیه پزشک و مسئولان زندان شکایت کرده است، عاجزانه از مسئولان قوه قضائیه و رئیس سازمان زندان‌ها، تقاضای کمک دارد: «من زندگی‌ام را پای یک اشتباه باختم و به زندان افتادم اما این بیماری ادامه زندگی‌ام را هم با مشکلات جدی روبه‌رو کرده است. من بارها حفاظت زندان و بازرسی را هم در جریان گذاشتم اما هنوز به وضعیتم رسیدگی جدی نشده است. براساس شکایتم، دادگاه از زندان گواهی سلامت جسمانی‌ام در زمان ورود به زندان را خواسته اما هنوز نتیجه‌ای نگرفته ام. امیدوارم مسئولی این خبر را ببیند و به وضعیت من رسیدگی کنند.»
درخواست اعزام زندانی اورژانسی نبود
میرزایی، رئیس بازرسی سازمان زندان‌ها نیز در این باره به خبرنگار حوادث «ایران» گفت: «این زندانی به دلیل بیماری تحت درمان قرار داشت. نظر دادن درباره اینکه پزشک زندان عملکرد درست یا نادرستی داشته نیاز به بررسی کارشناسی و تخصصی دارد و نمی‌توان با ادعای یک فرد عملکرد پزشک را زیر سؤال برد. آنچه پرونده نشان می‌دهد اعزام این زندانی به بیمارستان، اورژانسی نبوده و از آنجا که هماهنگی برای انتقال زندانیان زمانبر است به همین خاطر این اعزام به تأخیر افتاده است. این زندانی مدعی شده از پزشک و مسئولان زندان در دادگاه فشافویه شکایت کرده اما هیچ یک از آنها هنوز احضاریه‌ای دریافت نکرده‌اند.»