سخن چینی مخصوص سخن گفتن نیست، بلکه به غیر سخن هم تعلق می گیرد مانند نوشتن، اشاره و غیره را هم شامل می شود و هر چیزی که صاحبش به افشاء و گفتن آن رضایت نداشته باشد، سخن چینی نامیده می شود.
بحار الأنوارج۷۲ ص۲۶۹
خداوند درسوره مبارکه قلم آیات 11 تا 13 می فرماید:
【هَمَّازٍ مَّشَّاء بِنَمِیمٍ مَّنَّاعٍ لِّلْخَیرْ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ عُتُل بَعْدَ ذَالِکَ زَنِیم】
آن که سخت عیبجو و بدگو و گام بردارنده به سخن چینی است و بسیار بخیل و بازدارنده از خیر، تجاوزگر و گناه پیشه است و پس از آن (همه صفات زشت)، خشن و سنگدل و بی اصل و ریشه است.
نقل شده که مردی غلامی داشت و وقتی خواست او را بفروشد، به مشتری گفت: این عیبی به جز نمّامی ندارد. مشتری گفت: مانعی ندارد. وقتی غلام را به منزل برد، پس از چند روز غلام سخن چین به زن آن مرد گفت: شوهرت تو را دوست ندارد و قصد بد و اذیّت برای تو دارد ولی من راهی بلدم که می توانی علاقه او را به خودت جلب کنی. وقتی که شوهرت خوابید، چند تار مو از پشت گردن او با تیغ بردار.زن قبول کرد.
غلام سخن چین نزد ارباب رفت و به او گفت همسرت با مرد دیگری رفیق شده و قصد جان تو را دارد. اگر باور نداری شب هنگام خودت را به خواب بزن و از زیر چشم مواظب او باش. مرد خود را به خواب زد و زن را در حالی که تیغ به دست مشغول کندن مو از گردن او بود، دید و زن را گرفت و کشت. فامیل زن تحریک شدند و به نزاع برخاستند و طایفه مرد هم به کمک او آمدند و سخن چینی این غلام باعث کشته شدن خیلی ها شد.
حضرت صادق علیه السّلام فرمود: امیر المؤمنین علی علیه السلام فرمودند؛
【شِرَارُکُمُ الْمَشَّاءُونَ بِالنَّمِیمَةِ- الْمُفَرِّقُونَ بَیْنَ الْأَحِبَّةِ الْمُبْتَغُونَ لِلْبُرَآءِ الْمَعَایِب】
بدترین شما آن کسانی هستند که سخن چینی کنند، و میان دوستان جدائی افکنند، و برای پاک دامنان عیب جویند.
الکافی، ج۲ ص۳۶۹
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله:
【عَذَابُ الْقَبْرِ مِنَ النَّمِیمَةِ وَ الْغِیبَةِ وَ الْکَذِب】
عذاب قبر سزای سخن چینی و غیبت و دروغ است.
بحار الأنوار، ج۷۲ ص۲۵۹
امام صادق(ع) و امام کاظم(ع) و امام حسین(ع)و امیر المؤمنین(ع) فرمودند:
【حُرِّمَتِ الْجَنَّةُ عَلَی ثَلَاثَةٍ- النَّمَّامِ وَ مُدْمِنِ الْخَمْرِ وَ الدَّیُّوثِ وَ هُوَ الْفَاجِر】
بهشت بر سه نفر حرام است: سخن چین، آدمکش و شرابخوار.
ثواب الاعمال، ص:۴۷۵
امام صادق(ع) فرمود:
سخن چین قاتل سه نفر است:
قاتل خود و قاتل کسی که سخن چینی او را کرده و کسی که نزد او سخن چینی کرده است.
خصال، ج۱ ص۱۶۷
روایتی در مذمت سخن چینی آمده که شخصی به امام سجّاد(ع) عرض کرد: فلانی درباره شما چنین و چنان گفت؟
فرمود: سوگند به خدا حقّ برادر خود را حفظ نکردی، زیرا او تو را امین دانسته، (و رازی با تو گفته) ولی تو به او خیانت کردی. و حرمت مرا هم نگاه نداشتی، زیرا چیزی را به من گفتی که نیازی به شنیدنش نداشتم، مگر نشنیده ای که سخن چینها سگهای دوزخ اند؟ ضمنا به آن شخص بگو به زودی مرگ همه ما را می گیرد و در گور جای خواهیم گرفت و در قیامت وعده گاه و حاکم بین مردم، خداوند است.
ارشاد القلوب ج۱ ص ۳۰۸
و گفتیم همه ی گناهان تجسم اعمال دارد و هر عملی به یه شکلی مجسم میشه برای انسان، و آن گروهی که به شکل بوزینه‌اند، افراد سخن چین هستند