عکس / محل دقیق شهادت سردار همدانی

بـِسـم ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ و الصِّـدیقیــن
به مناسبت شهادت پیر عاشق، سردار سپاه روشنایی حسین همدانی، مثنوی «سردار عشق» تقدیم به‌تمامی رهسپاران دیار عاشقی، کربلای معلی
لشکرِ غم کرده فتحِ شهرِ دل – اشکِ چشمِ لاله را، دریا خجِل
سینه می‌سوزد زِ داغِ لاله‌ها – در نمازَم با، اذانِ ناله‌ها
اشکِ سُرخِ لاله‌ها تَر کرده خاک – عشقِ زینب کرده سرداری هلاک
می‌نویسم با غمِ او شعرِ ناب – می‌کِشَم از چشمِ خَمّارش، شراب
بر قلم رختِ عزا را کرده تَن – از غم سَیّد علی گویم سخن
ای امیرِ موسفیدِ اهلِ عشق – ای سپه سالارِ ایوانِ دمشق
ای علمدارِ سپاهِ اشک و آه – در بَلا، ای بوده زینب را پناه
ای زده غم بر تنت شلاق‌ها – بر دلت از هجرِ یاران، داغ‌ها
ای علمدارِ سپاهِ عشق و شور – عاقبت گشتی شهیدِ راهِ نور
مانده بودی گرچه جا از یارها – آن به عشقِ فاطمه بر دارها
خون، دلت بود از غمِ بسیارها – از فراقِ آن ابوذر وارها
با خمینی آن علم بردارها – کربلای جبهه را سردارها
هِمّت و چمران و کاوه، باکری – هاشمی، کلهر، کریمی، باقری
یارِ دیرینِ شقایق‌هایِ مست – عاقبت بُغضِ گلوگیرَت شکست
خون چکید از چشمِ شب بیدارِ تو – عاقبت شد نوبتِ دیدارِ تو
سر کشیدی عاقبت بر دارِ خویش – چون رفیقانت شدی آلاله کیش
آرزویت را رسیدی پیرِ عشق – شُد نصیبِ تو شهادت در دمشق
این سعادت خوش تو را سردار عشق – گَشته‌ای قربانِ زینب در دمشق
اشک زینب را تو دیدی در شَفَق – کربلا را پر کشیدی مرغ حق
باز بویِ جبهه‌ها پُر کرده شهر – می‌رسد عاشق‌ترین سردارِ دَهر
بوی هِمَّت بر مشامِ جان ‌رسد – بویِ عطرِ باکریِّ بی جَسَد
شهر ما بوی خمینی می‌دهد – بوی مردانِ حسینی می‌دهد
بوی دود و بوی باروت و جنون – می‌رسد بر شهر آهن، بویِ خون
شهر ما بوی مُنوَّر می‌دهد – بویِ نخلستان بی‌سر می‌دهد
دل هوایِ جبهه‌ها را کرده باز – عطر و بویِ کربلا دارد نماز
یادِ یارانِ سلحشورم به خیر – یادِ سردارانِ منصورم به خیر
آن گسسته عاشقانه دل زِ غِیر – یاد چمران، یاد شیرودی به خیر
با خمینی یاد جانبازی به خیر – یادِ هِمَت، یادِ خرازی به خیر
کامِ دل دارد عطش بر بویِ عشق – می‌رسد خوش عطر و بویی از دمشق
مانده سرداری به‌جا از عهدِ عشق – آورندش بر سَرِ دست از دمشق
شاهدِ بزمِ الستی می‌رسد – آن بریده دل زِ هستی می‌رسد
غرقه در خون روی و مویی می‌رسد – از میِ حق تَر گلویی می‌رسد
با علی درد آشنایی می‌رسد – آن مُریدِ روشنایی می‌رسد
کربلا را رهسپاری می‌رسد – بهر زینب سر به داری می‌رسد
بوی همت می‌دهد گیسویِ او – رنگِ سُرخِ لاله دارد رویِ او
عاشقی را، عاشقان مبهوتِ او -عطرِ خرازی دهد تابوتِ او
مانده جا از کاروانِ یارها – پیرِ گُردانِ عَلَم بَردارها
ماه شب‌هایِ خوشِ بازی دراز – بر غروبِ کربلا آیینه ساز
آن وجودِ گشته ذوبِ در ولا – عاقبت شد رهسپار کربلا
عطر و بویِ کربلا را داشت او – بیرقِ سرخ ولا افراشت او
ماهِ شب‌هایِ شلمچه الوداع – ای جگرخونِ حلبچه الوداع
وصلِ یاران کرده در خون، الوداع – یادگارِ دشتِ مجنون، الوداع
ای ولی را یارِ صادق، الوداع – کربلا را پیرِ عاشق، الوداع
ای که در دل، دردِ دین را داشتی – عطر و بویِ اربعین را داشتی
بر سر دستت بلند آورده‌اند – خوش رها، روحت زِ بند آورده‌اند
ای نگاهت باخدا درگیر عشق – می‌بَرَندَت کربلا، ای پیر عشق
شب، چراغانِ نگاهِ عاشقت – هر سَحَر بیتابِ صبحِ صادقت
بویِ باران می‌دهد سجاده‌ات – داغِ زهرا بس که غم‌ها داده‌ات
ای علمدارِ علی در نهروان – قصد رفتن کرده‌ای، ای مهربان
ای ولی را عشق تو بی‌انتها – ای وجودت عاشقی را خون‌بها
یاور سید علی در فتنه‌ها – جان زهرایت مکن او را رها
قصد رفتن کرده‌ای از پیش او – تا نمایی خون دل درویش او
اذن رفتن کربلایت داده‌ او – باده از جام بلایت داده‌ او
اَشتَرِ حیدر مرو، با او بمان – قلب او مشکن، امیرِ مهربان
نورِ چشمانِ سلیمانی مرو – ای علی را هِمَّت ثانی مرو
ای همیشه یاور و یار ولی -دل پریشان‌تر مکن سید علی
می‌روی بی ما چه خوش بر کویِ عشق – ای فدا جان کرده بر، بانویِ عشق
کربلا را عاشقِ پیرانه سر – کربلا گر می‌روی ما را ببر
های سردارِ شقایق فامِ ما – کربلا رفتن به خون را رَه نَما
سینۀِ سید علی، مجروحِ درد – می‌کِشَد از داغِ یاران، آهِ سرد
با دلی لبریز درد و رنج و غم – می‌زند در شهرِ تنهایی قَدَم
یک به یک یاران ز پیشش می‌روند – داغ تنهایی به قلبش می‌نهند
سیدِ خوبان مخور غم از فِراق – می‌زند سر لاله‌ها بازَت زِ باغ
باغِ عشقِ فاطمه گُل می‌دهد – لاله لاله، یاس و سنبل می‌دهد
گرچه یارانِ قدیمت می‌روند – عاشقان نوبت به نوبت می‌روند
می شکوفد گل دوباره جایشان – عاشقانی که تویی آقایشان
ما به زهرا بندگان درگهیم – غم مخور تنها تو را کِی ما نهیم
داغِ سرخِ کربلا بر سینه‌ها – کرده ما را پیش تو آیینه‌ها
بختِ آیینه مدد آوردِه‌مان – شیعۀ زهرا و حیدر کردِه‌مان
تا به سر شورِ بلا دارد کَسی – کِی گذاریمت کِشی دلواپسی؟
ای امام لاله‌ها لب‌تَر نما – عاشقان را اِذنِ ترکِ سَر نما
تا ببینی رقصِ سَر، بر دارها – غرقه در خون پیکرِ سردارها
تا ببینی لشکرِ بر نیزه سَر – کربلا بینی به پا، پُر شور و شَر
اذنِ مان ده، بر جهاد ای پیرِ عشق – فوجِ داعش تا برانیم از دمشق
تا به کی تازَد سعودی در یمن – تا به کِی ننگِ اسارت بر عدَن
تا به کِی داغِ منا بر سینه‌ها – تا به کِی غمگینی آدینه‌ها
تا به کِی بر سامِرا تهدیدِشان؟ – سید خوبان عزا کن، عیدِشان
اذنِمان دِه، رو به بغداد آوریم – کاظمین از بند آزاد آوریم
تا به کی داعِش دهد آزارمان؟ – تا به کِی این غم کِشَد بر دارمان؟
اذنِ مان دِه، ای امامِ لاله‌ها – سر بگیریم از تنِ دَجّاله ها
تا برون سازم تو را از پرده راز – ای خُراسانی به سفیانی بِتاز
با یَمانی در یمن یاری نما – می‌رسد مهدی، علی! کاری نما
کُن علم آن، بیرق رنگِ سیاه – ای خُراسانی، سپاه آور به راه
با غریوِ یا لِثاراتَ الحُسین – در سپاهِ شیعه افکن شور و شِین
یا علی عصرِ ظهورِ مهدیَ است – با امامِ عشق، ما را عهدیَ است
وقت آن شد ای خراسانی که تا – پُشت داعش را به جنگ آری دوتا
ای خُراسانی به سفیانی بِتاز – تا بخوانی در پَسِ مهدی نماز
تا شود سِرِّ ظُهورِ یار، فاش – ای خراسانی یمن را یار باش
بویِ مهدی کرده پُر، آفاق را – می‌رسد بویِ بهاران، باغ را
عاشقان، بویِ ظهورش می‌رسد – آفتابِ عشق، نورش می‌رسد
زین تَغزُّل‌ها که بُلبُل می‌کند -اندکی دیگر، سَحَر گُل می‌کند
بویِ یاس و نرگس آید باغ را – مژده آوردم از او، عُشّاق را
می‌رسد ماهی سراپا عِطرِ یاس – یوسفی زهرا نِشان، حیدر قِیاس
تا کند بر ظالمِ زهرا قصاص – تا دهد از خیمه‌هایِ لاله پاس
شیعه را عهدی بود با شور و شِین – تا کند جان را فدایِ بر حسین
تا حسین است و محرم شیعه را – کربلا پایان نیابد ماجرا
کُلُّ یومٍ کربلا، اینَست راز – بیرق خون تا ابد در اهتزاز
بر ولایت قوم سر در پیش را – کربلا یعنی گذشتن خویش را
وقت آن شد تا که یار آید میان – یوسف زهرا، امامِ شیعیان
هرکه با او خواهد عاشورا کند – هر سحر باید دُعا او را کند
بر ظهورش هر سحر زاری کند – در فراقش گریه بسیاری کند
قومِ مهدی شور و شِینَ اش بشنوید – یا لِثاراتَ الحُسینَش بشنوید
عاشقان، بویِ ظهورش می‌رسد – آفتابِ عشق، نورش می‌رسد
زین تَغزُّل‌ها که بُلبُل می‌کند -اندکی دیگر، سَحَر گُل می‌کند
أَلَیسَ الصُّبْحُ بِقَرِیبٍ

به امید ظهور حضرت یار …
سحرگاه یکشنبه 19 مهرماه 1394 – منصور نظری