رهرو راه عشق
تقديم به روح پر فتوح محمد اسماعيلي عزيز كه از همه عالم تنها دوست را برگزيد و دل سپرد .
دلداه اي دل سپرده، تنگ غروب ، پاشنه همت را بركشيد و كوله بار رخصت را بردوش
گرفت و با عصاي بصيرت قدم در مسير شيدائي نهاد .
اسباب سفر آماده و به قاعده ، مسير راه به ظاهر مشخص و معلوم ، به خيالش كه
راه ، سهل است و آسان و دلخواه در دسترس است و فراوان .
غافل از آنكه آنچه مي بيند ظاهر است و پوسته ، صورتي است آراسته ،كه دل ،شيفته آراستگي
ظاهرش شده است و در اين كش و قوس بازي عشقش را خورده است و ديگر هيچ نمي داند،
نمي داند كه به شوق كوي دلدار و دمي آسودن در كنار يار ،
بي همرهي حضرتش نمي توان عزم سفر كرد و فكر خطر نمود .
طي اين مرحله بي همرهي خضر مكن ظلمات است بترس از خطر گمراهي
لنگ لنگان قدمي بر مي داشت و در خيالش شوق وصال يار را مي پروراند و هر دم خود را در نزديكي
او حس مي كرد و در اين مسير پر فراز و نشيب ، شبه را شمايل يار مي يافت و تاريكي راقامت دلدار.
عاشق صادق كجا در روز و شب آ كي هواي خام گيرد دار و جاه و نام دارد
هر گام كه به جلو مي رفت، دهشت بيشتر و راه دشوار تر جلوه مي كرد و سختي فزونتر مي شد .
ره عشق است و نيش و نوش دارد هزاران گردنه در پيش دارد
رهي دور و دراز ، جاده اي تاريك و سياه و كوره راهي باريك در پيش رو .
سرگشته و حيران ، بي رمق و نالان ، با اندك حال،
در رهت طي مراحل نكنم پس چه كنم در سر كوي تو منزل نكنم پس چه كنم
چند بار با خود قصد برگشتن راه پيموده را داشت ، اما نه جسم ،كشش برگشتن را داشت
و نه غيرت اجازه ترك اين كوشش ، چون كوس رسوائي شيدائي او در همه جا به صدا درآمده بود
و طبل عاشق پيشه گي اش از پشت بام شرم و حياء ، در حياط همسايگان منتظر افتد .
اگر تاب برگشت داشت ، ديگر روي بازگشت را نداشت و در اين اثنا گراني بار ، طاقت از كف ربوده
و زحمت را دوچندان ساخته بود ، شانه ها تاب تحمل نداشت و قامت در زير بار منت دوتا گشت .
زبان به نجوي گشود و از شدت درد باد صبا را واسطه قرار داد و با خود استغاثه كرد :
صبا گو آن امير كاروان را مراعاتي كند اين ناتوان را
ره دور است و باريك است و تاريك به دوشم مي كشم بار گران را
غم و درد ، لحظه لحظه خيمه ي سنگينش را بر تمام وجودش مي گستراند
و ضعف و بيچارگي گريبانش را مي گرفت .
آه از دل و آه از دل آه از دل ناقابل آه از دل افسرده و آه از دل بي حاصل
در آن پريشان حالي و اضطراب ،بساط بهانه را بر زمين نهاد و با لجاجت كودكانه در سراچه دل
به جستجوي تحفه اي كمياب پرداخت، باشد كه مقبول طبع افتد و كارساز درد بي درمان بي كسي
و تنهائي او شود و مرحمي بر جراحت عميق دل ريشش گردد .
در راه عشق دم به دم عذر و بهانه چيست ؟ خوشتر ز عشق و زمزمه عاشقانه چيست ؟
هر چه بيشتر بر سفره بهانه جوئي و چون و چرائي دست مي برد ، دست هايش بيشتر خالي مي شد
و هرچه با نگاه عميق بر نواله چند روزه غور مي كرد چشمانش بيشتر احساس تشنگي
و گرسنگيمي كرد .و متعجب از اينكه من كيستم ؟
و چاره اي نديد جز آنكه به سياه مشق كردن من كيستم بر صحيفه دل مشغول گردد .
اي دوستان مهربان من كيستم من كيستم ؟ اي همرهان كاروان من كيستم من كيستم؟
اين است دائم پيشه ام كز خويش در انديشه ام گشته مرا ورد زبان من كيستم من كيستم ؟
حيرت اندر حيرت كه گمگشته وادي بيدلي است . نه سوي به سوي او و نه روي به روي او قرار دارد
تا چشم دل را با قبله وجودش ميزان سازد و تكبير آگاهي را از گلدسته هاي شعورش به صدا در آورد .
از درد بي كسي و بي خبري و تنهائي و تاريكي در بيابان سرگشتگي به سوز و گداز افتاد
و اشك از ديدگان جاري ساخت و گريبان چاك زد
باز در سوز و گدازم ز تف دل چه كنم كار مشكل شده، مشكل شده، مشكل، چه كنم
دفتر عمر گشودم كه چه بگذشت ز عمر هيچ نگذشت مگر عاطل و باطل چه كنم
توبه كردم كه دگر رندي و مستي نكنم بار توبه نرسيده است به منزل چه كنم
دست بر سر و صورت مي زد و و رخساره نيلي مي كرد و اشك خون بر گونه ها غلطان مي ساخت.
آنقدر گريست و ناله كرد كه از فرط ضعف و بي حالي، نقش بر زمين شد و ديگر نه چيزي مي ديد و
نه چيزي مي شنيد، تا آنكه در آن عوالم بي خبري كور سوئي به سويش در حركت بود
و هر چه نزديك تر مي شد نور و روشنائي در آن ظلمات شب ديجور بيشتر و بيشتر مي گشت
تا ديگر اثري از تاريكي و وحشت نبود و به ناگاه با چشم دل ديد
يكي فرزانه دانا سرشتي يكي جانانه رشك بهشتي
يكي دلداده روشن رواني يكي شوريده شيرين بياني
چو بلبل از گل و گلبن شود مست مرا گفتار نغزش برده از دست
پيري به غايت در كمال ،كه حسن بود و حسن خو و حسن جمال .
چشم التفات به او دوخت و دست محبت بر سر و رويش كشيد و مهربانانه و پدرانه درس عشق را
با زباني رسا براي او تقرير كرد .كه اي سالك بيابان عاشقي .
چه با خود كرده اي كه اينگونه زخم ها خورده اي و اين گونه درد ها چشيده اي ؟
شفاي درد هاي خويش يكسر ز بسم الله مي جو اي برادر
حديث حضرت ختمي مآب است كه بسم الله كليد هر كتاب است
پير فرزانه روشن ضمير دستش بگرفت و در مسير عشق و غيرت به حركت در آمد و
عاشقانه براي او نجوا مي كرد
ربايد دلبر از تو دل ولي آهسته آهسته مراد تو شود حاصل ولي آهسته آهسته
سخن دارم ز استادم نخواهد رفت از يادم كه گفتا حل شود مشكل ولي آهسته آهسته
تحمل كن كه سنگ بي بهايي در دل كوهي شود لعلي بسي قابل ولي آهسته آهسته
مزن از نا اميدي دم كه آن طفل دبستاني شود دانشور كامل ولي آهسته آهسته
پدر پير مهربان، منزل به منزل او را با خود همراه ساخت و صبورانه و دلسوزانه برايش از دفتر دل مي گفت
سرمايه راهرو حضور و ادب است آنگاه يكي همت و ديگر طلب است
ناچار بود رهرو از اين چار اصول ورنه به مراد دل رسيدن عجب است
رهرو طريق عشقبازي از اين طرفه شيرين ، فرهاد وار برخاست و دست ها بر چشم سائيد
كه چه شده است ؟ خوابم يا بيدار ؟ مستم يا هوشيار ؟ آرامم يا بي قرار ؟
باز دلم آمده در پيچ و تاب انقلب ينقلب انقلاب
همچو گياه لب آب روان اضطرب يضطرب اضطراب
آتش عشق است كه در اصل و فرع التهب يلتهب التهاب
نور خدايست كه در شرق و غرب انشعب و ينشعب و انشعاب
مي نشست و بر مي خاست، مي خواند و نعره مي زد .
از پاي تا سر همه نور ولايت است نور ولايت است و برون از حكايت است
از دل هر آنچه خاست خدا خواست بنگر كه لطف دوست به دل تا چه غايت است
شور و شعف و بانگ و طرب تمام وجودش را در ربوده بود .
اين نيمه شب است و ما و دلبر بزم طرب است و ما و دلبر
وجد است و سرود عاشقانه ناي چلب است و ما و دلبر
گپ هست ولي فروتر از همس از لب به لب است و ما دلبر
راز است نهانتر از نهاني رمز عجب است و ما و دلبر
زجاي برخاست سرمست و واله ، مدهوش بود اما هوشيار ، كور بود اما بينا ، كر بود اما شنوا ،
همه جا نور بود و روشنائي ، همه چيز ديدني بود و رو به فزوني .
ديگر خبري از وحشت و دهشت نبود . خبري از تنهائي و تاريكي نبود . راه روشن بود و مسير مشخص ،
اطمينان و آرامش در دل و ثبوت و سكون در وجود . يكپارچه تشهد بود و توحد . يكدست توجه بود
و تسبيح . دهان و زبان به تهليل گشوده و اعضاء و جوارح به تعظيم و تسليم رضا داده.
جز تو ما را هواي ديگر نيست جز وصال تو هيچ در سر نيست
اين ره است و دگر دوم ره نيست اين در است و دگر دوم در نيست
دلگشاتر ز محضر قدست محضر هيچ نيك محضر نيست
جانفزا تر ز نفخه انست نفخه مشك و عود و عنبر نيست
خوشتر از گفته تو گفتاري بهتر از دفتر تو دفتر نيست
استوار و راسخ ، بي نامي و گمنامي را بر خود نهاد و روشنائي و نيك نامي را اصل و نصب خود قرار داد
و از همه روزگار ساده خواهي و ساده زيستي را پيشه خود قرار داد تا بهترين ره توشه را بر حركت
در مسير حريم دوست با خود همراه سازد
ز هجرانت دل ديوانه دارم به صحراي غمت كاشانه دارم
به اميد وصالت اي گل من چو بلبل ناله مستانه دارم
روزه سكوت را پيشه خود ساخت و تنهائي را در ميان تن ها، همدم و مونس خود قرار داد
و چشم به غروب آفتاب مي دوخت و منتظر بود، بي قرار بود و بي قراري در تار و پود وجودش موج مي زد ،
با چشمان خسته و با دل بشكسته و با دهان بسته در انتظار بود تا صبح روشنش بدمد ،
محبوب من كه دائم هستم به گفتگويت معشوق من كه دائم هستم به جستجويت
آيا شود كه روزي روزي شود حسن را احسان گونه گون و الطاف نو بنويت
آيا شود كه روزي با چشم خويش بينم آن قامت رسا و رخساره نكويت
آيا شود كه روزي تفتيده جان ما را از تشنگي رهايي زآب زلال جويت
آيا شود كه روزي اين زار ناتوان را باري دهي زلطفت پايي نهد بكويت
آيا شود كه روزي اين عاشق وصالت دستي رساند اندر دامان مشكبويت
آيا شود كه روزي اندر برت حسن را گويي چه خوش رسيدي اينك به آرزويت
سرانجام بي قراري ها و شب زنده داري ها و انتظاري ها ، چاره ساز شد و عنان از كف محبوب دل
شيفته در رفت و حبيب شفيق را پس از اداي نماز عشق و چهار تكبير بر غير، صلا در داد
و به سويش فرا خواند .
دلخواه ما را داده به خود راه الحمد لله الحمد لله
يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً
فَادْخُلِي فِي عِبَادِي وَادْخُلِي جَنَّتِي
سعید معادی
————–
“سرچشمه آب بقاء “
————–
“خدا بزرگتر از درد های ماست رفیق”
هر روز که رود زمزمه گر زمان به دریای گذشته ها پیوند می خورد،
هر روز که این کره خاکی به رسم عادت دیرینش، دیدن و ندیدن خورشید مهربان را تکرار می کند.
زمانه مکار از انسان مسافر، گنجی می ستاند به نام عمر؛ گنجی که با رنج می گذرد و بیچاره انسان
که در زندگی روزمره اش غلت می خورد بی آنکه بداند آنچه از او ستانده می شود رنج نیست ،
گنجی ست گرانبها و دیگر باز نخواهد گشت…
و در این میان انگشت شمارند رندانی که دریافتند راز این زیستن کوتاه را و دانستند که جز شیدایی ،
راهی برای رسیدن نیست و شیدا شدند.
دریافتند که عمر سفر کوتاه است ، باید توشه بردارند و بروند…برداشتند و رفتند…
آری…سبک بارانی که مس وجود به کیمیای محبت طلا کردند…
رنج ها کشیدند تا گنجها بردند و حالا ما مانده ایم با کوله باری از حسرتها ، ترسها ، اضطرابها
با خیالی مشوش که نه پای رفتن است و نه جای ماندن…هم گنج رفته و هم رنج مانده!
با راهی دراز و چشمهایی که غبار فتنه ها بصیرتشان را تار کرده است.
—–
راستی ، آیا در کاروان عاقبت به خیرها جایی برای ما هم خواهد بود؟
و آیا می شود با همان سبک باران انگشت شمار چشم در چشم شد ؟
و راز این سالهای تلخ را بازگو کرد؟
آیا می شود پرسید راز این عروج باشکوه را از این همه پرنده های عاشقی که رفتند و ما را خواندند
و ما بی آنکه اجابت کنیم ، بال هایمان را چیدیم و زمینگیر شدیم ؟!
—–
آری … او هم رفت ؛ مثل همه هم پروازهای خوبش…
پرواز کرد به شوق آسمانی که بسیار بسیار از این پهنه آبی بالای سرمان ؛ بزرگتر و زلال تر است.
پرواز کرد… چون دل به بیکران آبی زد؛ بی واسطه…
چون دریافته بود که قلب ، عرش الهی ست و باید به همانجا گره بخورد
و حالا که چندین سال از پروازش گذشته است ؛ او در کنار همه آرزوهای آسمانی اش نشسته
و به ما که دل به این مسافرخانه کوچک بسته ایم ، می خندد…
می خندد به ما که فراموشی گرفته ایم؛به ما که خاموشی گزیده ایم؛
به ما که درجا زده ایم؛به ما که جا زده ایم؛به ما که عوض شدیم ؛به ما که عوضی شدیم ؛ به ما که…
—–
بخند… دیر رسیدن نصیب ماست رفیق؛خدا بزرگتر از دردهای ماست رفیق!
بخند…از اینکه کوچکها بزرگ شده اند و بزرگها کوچک!
بخند…از اینکه زشتی ها زیبا شدند و زیبائیها زشت!خوبها بد شدند و بدها خوب!
آری بخند … از اینکه دل به گل خوش کردیم!!!!!
—–
نه … تو رفیق روزهای تنهائیمان بودی؛
تو بر این بلای خانمان سوزی که دامنگیرمان شده است نمی خندی …پس گریه کن…
گریه کن …از رنج زندگی که قرار بود حیات طیبه باشد!
گریه کن …از خودخواهی ها و خودستایی ها که قرار بود خداخواهی و خودسازی باشد!
گریه کن…از پست ها و مقام ها که قرار بود پست باشد!
آری گریه کن … از تصمیم گیریها که قرار بود برای خدا باشد نه به جای خدا!
—–
آری – محمد عزیز – گریه کن … که ما غرق شدیم
در مرداب روزمرگی … در انزوای مدرنیته … در عصر صنعت و تجارت …
کنار ساحل آرامش ، برای این همه طوفانی که ما را درنوردیده…گریه کن …
حاج محمود شاهنوری
————–
“مرد آسمانی”
سپاس مخصوص پروردگاری ست که بندگان خوبش را در زمین گستراند تا ایمان را نگهدارند
و ترس را به گوشه ای انداخته و بی باکانه بسوی دوست راهی شوند…
سپاس مخصوص خدائی ست که اولیاءش را در زمین پراکنده کرد تا نفس بزنند و نفس بدهند
و سرلوحه ای شوند برای دیگران…
سپاس مخصوص ربی ست که پرواز را به خاصانش آموخت تا مرغ دست آموز این و آن نشوند…
—–
خوبان را درک کردن کار آسوده ای نیست ؛ جان کندن میخواهد ؛ زمان می برد…
پس خودت بگو … محمد عارف
از کلاس درس عشق و عاشقی ات بگو…
از عشق بازی ات در خاکریزهای جهاد اصغر بگو…
از مبارزه ات در جهاد اکبر بگو…
از دقدقه هایت بگو…
از سنگ کنار درب خانه دوست بگو…
بگو عزیزم …از یار بگو…از دلدار بگو…
—–
ما که از این دنیا به تنگ آمده ایم ؛ ما که خسته شدیم ؛
شیوه خستگی ناپذیری ات را به ما یاد بده ! فن صبوری ات را ! فن عاشقی ات را !
خون خوبانی چون امام (ره) و شهداء تا آخریت لحظه عمرت در رگهایت جوشان بود…
اصلا از سیمای روحانی ات معلوم بود که پویایی و اهل ماندن نیستی…
تو چه کردی …محمد بسیجی
تو چه کردی که خدا تو را مزید نام گذاشت ؟!
تو چه کردی که سالها عشاق خاکت را زیارتگه کردند و بسیجی ره یافته وصال شدی ؟!
تو چه کردی که هنوز هم اسم زیبایت بر سر زبانهاست ؟!
تو را به جان من بگو چه کردی ؟!
—–
آه و صد فریاد از نوای حسین جان تو…
تو با نوای جانسوزت چه دلهایی را که شیدا و دیوانه نکردی!
آه و صد فریاد از نوای عمه جان زینب تو…
تو با این شور و شعور سراسر اخلاص نه فقط زمینی ها بلکه آسمانی ها را هم بیچاره می کردی!
زمان ، زمان عجیبی ست ! زمان ، زمان غربت است !
بخوان… بخوان که ما از این همه آلودگی ها گوشمان پر است و نفسمان بالا نمی آید…
آری بخوان که ما صاحب نفسی می خواهیم…
مرد آسمانی ؛ ما زمینی ها را فراموش مکن…
شنبه . ششم خرداد یکهزار و سیصد و نود و یک
محترق الشهداء – حمزه اسماعیلی
بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود +++
آنهمه قول و غزل تعبیه در منقارش
آثار بزرگی و عظمت رو حانی محمد اسماعیلی در تاریخ شهر و عصر امر وز و فر دای ما همیشه ماندنی است و گذر زمان و پر ده های ضخیم جهل و غفلت و بیدانشی هرگز قادر نخواهد بودکه بزرگی این مر دان مرد را به به بو ته فراموشی سپارد یاد و نام او چون نسیم صبگاهی آنچنان شیفتگانش را به حرف آورد که همچون بلبلان در فراق گل که به نغمه سرایی به پر دازند و آنچنان به وجد آینذ که به زبان علامه حسن زاده گویند :
باز دلم افتاده در پیچ و تاب ++انقلب ینقلب انقلاب
و سعید معادی را به تاسی از حضرت علامه و با اقتباس از اشعارش چنان متنی تحریر کند که دل هارا بشوراند و روحها را به طیران آرد که خود آموخته پدری ست که خود رو زگاری در نزد حضرت علامه زانو زده و تلمذ نموده و حر فها و رمز ها شنفته و پر ده دل را به ایما و اشاراتش آراسته که سالها پس از و فاتش همچنان صدای ملکوتی اش به گوش می رسد .
و یا محمد تورنگ راکه خود از خانواده ای جانبازوفاضل و ودانشمند که عمو هایش هریک در لباس نمایندگی مجلس و مدیریت میانه ای کشور و عضویت در اداره شهر خود تاثیر گذار بوده اند آنچنان شیفته محمد اسماعیلی می شود که تک تک عباراتش خود سروش آسمانی است که بسان باد صبا اجساد مر ده را روح بدمند و تن مر ده را زنده گر داند وبه حیات و آرامش برساند.
وهم نوای دیگرش خود فر زند شهیدی است که بزرگی و عظمت در بیان و ادبیاتش و حر فهایش موج می زند محمود شاهنوری در فراق محمد اسماعیلی نگاشته است که “محمد عزیزگریه کن که ما غرق شده ایم و در مر داب روز مرگی در انزوای مدرنیته در عصر صنعت و تجارت …برای اینهمه تو فانی که ما را در نوردیده گر یه کن “و فر زند عزیزش که به او ارادت دیرینه دارم در باب پدر چه زیبا نگاشته که “توبا این شور و شعور سراسر اخلاص نه فقط زمینی ها بلکه آسمانی هاره هم بیچاره کر دی -مرد اسمانی ما زمینی هارا فراموش مکن ”
و اینهمه از آثار وجودی شهیدی است که از عیون مادی ما پنهان است آری :
بلبل از فیض گل آموخت سخن ++ور نه نبود اینهمه قول و غزل تعبیه در منقارش
خدا با سیدالشهدا محشورش کند.آمین
فرج امام زمان رابرسان خدایا
خدا بیامرزه ایشونو واقعا برای آمل به ویژه محله چهارده معصوم زحمت فراوانی کشیدن
من که ندیدمشون ولی از پدرم شنیدم که ایشون خیلی مرد بزرگواری بودن و برای محله چهارده معصوم خیلی زحمت کشیدن و در موقع جنگ رزمنده های زیادی رو عزام کرد برای جنگ. روحش شاد و یادش گرامی باد